Hoog tijd voor een beetje nieuws uit Costa Rica!

Buenas tardes!!! Wij zijn terug op post! Ook de zomervakantie in België loopt op zijn einde, dus hopelijk zijn jullie er ook terug. Na lang stilzwijgen wordt het hoog tijd voor een stevige update! Waar beginnen?! Veel foto´s zijn er niet deze keer, want het fototoestel heeft het begeven.

De foto hierboven is wel de max (al zeg ik het zelf). Het is de laatste die Pepe gemaakt heeft voor het fototoestel de geest gegeven heeft, net voordat ik terug was. Jawel, dat is ons huis!!!

Maar laten we eerst een even terug in de tijd gaan: vrijdag de dertiende (aug)... misschien voor velen een onheilspellende dag, maar voor mij was het toch my lucky day.

Na een fijne en deugddoende vakantie bij mijn familie en vrienden in België (sorry dat ik niet iedereen heb kunnen bezoeken!), was het ook erg uitkijken naar het weerzien met Pepito. Een maand uit elkaar was er toch een bikke over, dus was het geluk eens zo groot om terug samen te zijn. We hebben er meteen een weekje vakantie van gemaakt. Met onze Patrol (die het nog steeds niet begeven heeft) naar Cahuita, een rastafari stadje aan de Caraïbische kust. We hadden prachtig weer, het zeewater was heerlijk lauw dus konden we uren baden met apengebrul op de achtergrond. Dat strand grenst nl aan een beschermd stuk regenwoud, dus zie je de apen vanuit de zee in de bomen slingeren. Echt een droomplekje.

Maar ook in de mooiste droomplekjes kunnen zorgen binnensijpelen. Toen we de volgende ochtend verder wouden rijden vonden we de autosleutels niet meer. Nu, dat was ook geen échte ramp, want zodoende zijn we nog een paar daagjes "verplicht" ter plekke gebleven en hebben we nog genoten van het leven á la Bob Marley: "don´t worry about a thing... Cause every little thing is gonna be allright..." En zo was het ook. We hebben de sleutels nooit teruggevonden, maar dankzij wat hulp van een Afro-latino mechanieker konden we de auto opstarten met een... zakmes! Met dank aan de klassieke Zwitserse Victorinox en de levende herinnering aan Mc Gyver (zo zegt Pepe).

En zo waren we vertrokken. We reden de Panamese grens over, waar het ons twee uur gekost heeft om erdoor te geraken (het was dan ook lunchtijd voor die mannen). Terwijl Pepe de papieren regelde, bleef ik in de auto (ah ja, zonder sleutels konden we de auto nl niet sluiten) en werd geconfronteerd met armoede, vuilnisbelten langs de weg en bedelende straatkindjes, zoals je dat overal ter wereld in arme grensgebieden tegenkomt. Het was hartverscheurend, een jongetje van 10j dat de deur van onze auto vasthield en zijn blik niet wou lossen tot ik iets zou geven. We zijn dan een beetje beginnen babbelen en hebben samen iets gedronken. Hij genoot duidelijk van elke slok onder die pokkehete zon. Wat zeg je tegen iemand die geen vader heeft en hij als oudste van het gezin voor het inkomen moet zorgen, zoals in zoveel arme landen? Gelukkig gaat dit kereltje naar school en kon hij trots zeggen hoe graag hij wiskunde deed. Zo arm deze grensstreek...

Eerlijk gezegd, Panama is mijn land niet. In tegenstelling tot Pepe (die graag naar Panama gaat), voel ik er niets voor, vreemd. Het is ook helemaal anders dan Costa Rica. Bijna twee keer zo groot en minder dan vier miljoen inwoners. Met andere woorden, je rijdt uren zonder iemand tegen te komen en als je dan een stadje binnenrijdt, straalt het niet echt gezelligheid uit. De mensen in Costa Rica zijn ook veel warmer en gastvrijer. Maar ja, dat maakt ieder voor zich uit natuurlijk.

Ondertussen hadden we telefoon van onze bouwmannen gekregen dat het dak van onze schuur gaan vliegen was. Zo werd die laatste blogtitel wel heel ironisch! We besloten nog een dag langer in Panama te blijven want onze hele inboedel was doorweekt, van matras en planken, tot ijskast, tafel, boeken,... Donderdagavond kwamen we dan toch eindelijk thuis. De zon ging net onder en verblindde ons zicht toen we de oprit binnenreden. Ik zag het huis dus in dat stralende avondlicht en kreeg mijn mond niet meer dicht van verbazing. Is dat ons huis?! Alsof ik een sprookje binnenreed. De mannen stonden op het punt naar huis te vertrekken. Ik was zo euforisch dat ik hen elk drie dikke kussen gaf. Voor Belgen misschien een evidentie, maar hier blijkbaar niet. Zo kwam mijn laatste kus bij Ronny op het voorhoofd terecht. Hij was zo verlegen dat hij plots zijn hoofd introk. Wat een sociale shock hier precies! Sindsdien heeft Ronny het geweten en plagen zijn maten hem voortdurend :). We dronken samen nog een paar borrels appeljenever, wat zij eerst als "zoete wijn" beschreven, maar na de derde borrel toch het verraderlijke alcoholgehalte voelden die iets hoger ligt dan bij wijn! Zo ging iedereen happy naar huis, met Belgische pralines in de hand voor de familie.

En zo was mijn intrede terug gemaakt hier in Linda Vista :). Gelukkig was alles wat opgedroogd en hadden ze het dak teruggelegd. Blijkbaar waren de bamboestammen die op het dak lagen helemaal rotgeregend en vandaar dat de panelen gaan vliegen waren. Nu hebben ze er metalen buizen opgelegd. Twee dagen hebben we grondig gekuist en ik besefte hoe eenzaam Pepe zich met momenten moet gevoeld hebben hier. Alleen is maar alleen in deze modderpoel en een keuken die om de haverklap onder water staat. Ik ben blij dat we terug aan elkaars zijde staan om de moraal hoog te houden in ons basic leven momenteel.

De eerste dagen thuis voelde ik me toch een beetje de vreemde eend in de bijt. Iedereen had zijn taak hier, terwijl ik de draad ergens terug moest oppikken. Na mijn verblijf in België, leek alles hier nog primitiever dan ik me herinnerde. Ik denk dat ik ook een beetje van een shock kan spreken in dit geval, na terug geproefd te hebben van al dat comfort thuis in België. Ik blijf erbij dat het de liefde is die ons zo sterk maakt hier.

En de mannen hebben nu een venster gemaakt in onze slaapkamer, waardoor er meer zon binnenkan en het aangenamer wordt. Ook na de opruim/kuisaktie werd alles terug veel gezelliger. En nu is het precies alsof ik nooit weggeweest ben! Ik zeven, zeven, zeven, Pepe schuppen, schuppen, schuppen. Zelfs de hond/onze goeie vriend Jijo is teruggekomen en ligt te genieten als we aan het koken zijn. Alles is terug pura vida, ondanks de kakkerlakken :)!

En ja, dames en heren, ik weet niet of jullie onder de indruk zijn, maar dit is dus de vooruitgang van ons huis 1 MAAND verder, na de laatste blogupdate. Ik kan het echt niet geloven. Die mannen, inclusief Pepe, hebben nogal gas gegeven! Geen superlatief kan uitdrukken hoe fantastisch dit is!

Hier zijn ze bezig op het terras. En Pancho zijn werk is ook mooi geworden en past schitterend in het geheel, hoewel het nog afgewerkt moet worden.

En voila, met deze climax komen we aan het einde van dit bewogen relaas. Nu gaan we er terug met volle moed tegenaan, maar maken altijd tijd vrij om van het mooie uitzicht en de prachtige vogels te genieten - deze vogel is trouwens een "road side hawk" gespot door Pepe in onze tuin. Tot volgende week, vele groetjes van ons beiden en bedankt aan de trouwe volgers voor de morele steun!