Watervallen en co

We hoopten al een paar reacties te mogen ontvangen op onze laatste blog vooraleer de pen verder zou vloeien. Welke straffe verhalen moet ne mens anders nog bovenhalen om een reactie uit te lokken he... Bij deze dank voor de leuke reacties (op de blog maar ook via mail) voor onze zwangerschap en bij deze gaan we tevreden terug verder met "bloggen"!

De tijd staat niet stil. Het buikje groeit (al een klein beetje), het huis groeit, de liefde groeit... We zitten hier goed in dat huisje van die Amerikanen, zoals je op de foto kan zien.

We komen hier niets tekort, alleen af en toe water. Dan springt er door hevige regenval of landverschuivingen een waterleiding en zit de streek voor een paar dagen zonder water. Niet zo leuk, maar we blijven natuurlijk niet bij de pakken zitten en de zoektocht naar alternatieven hier in Costa Rica is niet zo moeilijk: rij even van de hoofdweg en je komt kristalheldere riviertjes tegen, en met wat geluk een waterval erbij. Daar even in plonsen als de zon komt piepen en je bent ook fris gewassen! Pura vida zeggen we daartegen. Zo hebben we al prachtige plekjes de laatste tijd ontdekt, en dat op slechts enkele kilometers van ons huis! Trouwens, die kleine stip in beeld voor de grote waterval is Pepe.

Gezien ik redelijk misselijke weken achter de rug heb, kan ik niet stoefen over het werk dat ik verricht heb, maar dat kan niet gezegd worden van Pepe en de mannen. Zij zijn volop bezig met de waterleidingen te leggen rond het huis. Ze zien er als varkentjes rollend in de modder uit en knorren als het ware van plezier (niet te doen hoe die mannen zich amuseren), zitten 2 meter diepe putten te schuppen en grachten te maken. Er waren zeven mannen in totaal aan het werk gedurende de hele week. Een heel belangrijke karwei dat er bijna opzit, want water kan dan wel plezant zijn in een rivier, maar ook je vijand als het oncontroleerbaar wordt. Rechts is Ronny met witte snoet in beeld. Die was de binnenmuren aan het schuren!

Het ziet ernaar uit dat het water in stevige banen zal geleid worden...
Hou jullie goed daar in het woelige Belgenlandje of van waar dan ook (hoogstwaarschijnlijk/ hopelijk minder woelig). Saludos y hasta pronto!

Straffe verhalen

We houden het hoofd nog net boven water om iets te laten horen van de plek waar eens zoveel vogels en sterren waren.

Soit, we houden onze bek beter over de regen. Daar hebben Belgen ook geen boodschap aan, tenzij het feit te weten dat er een land bestaat met meer regen dan in België en dat idee hen beter doet voelen. Maar toch, Matthew is net gepasseerd en er is alweer een nieuwe stormachtige heer in aantocht, Alexander is zijn naam... Het water kolkt harder en harder door de rivieren... Ik vraag me af waar dat eindigt, zoveel huizen in dit land waar ze al met hun voeten in het water staan. Het is hier echt uitkijken naar december, het begin van het droog seizoen, wanneer de vogels terug hun lied kunnen zingen en onze stek terug schittert onder de ontelbare sterren. Het leven draait hier rond natuur. Da´s niet altijd even makkelijk, maar wel fascinerend en vooral heel leerrijk en precies wat we willen.

Pepe en ik zijn bijna een hele week weg van huis geweest. Dat was niet echt de bedoeling, maar Costa Rica heeft dan ook altijd wel een verrassing in petto. We vertrokken vorige week woensdag naar San Jose, nog maar eens het halve land doorkruist met onze ouwe kar. Drie toiletten, drie lavabo´s, matras, tafel met zes stoelen plus nog een totaal van 400kg tegels voor badkamervloeren en muren. Was dat teveel gevraagd voor onze Trol (Patrol)? Misschien wel, want toen we enkele dagen later uit San Jose vertrokken en de bergen over wouden steken naar San Vito, gaf de jeep geen kick meer.

We zaten gelukkig in een hotelletje, dus wel droog maar zeker niet warm. Op bijna 3000m hoogte in een houten hut ril je zonder warmwaterkruik ´s nachts uit je broek! Zelfs in Costa Rica bestaat zoiets als klappertanden! Twee nachten in dat hotel gebleven vooraleer er een mechanieker opdook die de auto terug in gang kreeg. Een nacht teveel naar onze zin, maar toch blij (én verkouden) om te vertrekken. In een slakkegangetje zijn we dan thuis geraakt. Goe gedaan Trol!

De bouwvakkers zijn niet te houden. Op die week hebben ze de electriciteit gelegd doorheen het hele huis. Een uitdaging voor die mannen gezien er wel 40 stekkers zijn en alle kabels naar één centrale kast geleid worden via het plafond. Het plafond ligt er ook al bijna overal.

Mijn taak deze week is het hout van de buitenmuren behandelen tegen vocht. Schilderen dus! We hebben trouwens een driehonderdtal boompjes besteld om aan te planten in de bossen. Met een huis in hout willen we minstens iets "terugbetalen" aan Moeder Natuur en proberen we een steentje bij te dragen aan duurzame ontwikkeling. Ons idee is in de toekomst zelf electriciteit op te wekken via windmolens/zonnepanelen (redelijk nieuw in San Vito)...

Ondertussen hebben we ook een timmerman, Chico, op de kop getikt om onze meubels en deuren te maken. Na een vijftal kandidaten te hebben gescreend, leek hij ons uit het juiste hout gesneden. Op de foto is zijn bescheiden atelier te zien. Schitterend hoe artisanaal alles hier nog in zijn werk gaat. Zoiets als de jaren ´50 in Europa volgens mij...

Ah ja, straffe verhalen... wil je er nog eentje horen?

Er is een kindje op komst in het nest van de sterrenvogels!
Tja, die regen toch he.