De kleine bungalow

Wie ons vorige blogbericht al gelezen heeft, zal weten dat dit een heel spannend moment voor ons is. Is de bungalow woensdag afgeraakt vóór de aankomst van onze gasten om 13u? Het antwoord is nee! Maar... gelukkig waren ze twee uur later dan voorzien en zo was de kamer piekfijn in orde toen ze om 15u toekwamen. Wat een nipte geslaagde deadline, maar we hebben het (met de nodige portie stress) gehaald! Zo heeft Casa Botania gisteren voor het eerst drie kamers verhuurd (6 personen), waaronder dus deze splinternieuwe bungalow. We zijn trots om het aan jullie voor te stellen:

Knap werk van ons allemaal, daar drinken we natuurlijk ene op. De gasten bleven ´s avonds ook eten. Ons werk zat er dus nog niet op: hop, die keuken in.

Avondmenu: verse vissoep als voorgerecht (a la papa), Italiaanse ossobuco met tagliatelli en gremolata (a la mama) en chocolade mousse met aardbeien (a la "Ons kookboek"). Het was een kritisch publiek want toeval of niet, het waren Italianen! Maar we zijn hier goed opgeleid en hun complimenten waren gul (zelfs een applausje kon er vanaf, dus wij glunder glunder) en de borden allemaal leeg. La vita e bella.

En bella Loba? Die is ondertussen gesteriliseerd (en veilig voor macho Jijo) en voelt zich hier al koningin te rijk.

Ziezo, de kleine bungalow is klaar, nu die grote bungalow nog afmaken. Deze zal voor 4 personen zijn. Als iemand ideëen heeft voor namen voor de bungalows, laat maar komen. De winnaar krijgt een gratis nacht in Casa Botania ;).

Hasta pronto!

Loba, de wolvin

Het is niet dat we niet wíllen schrijven over het kersverse bestaan van Casa Botania... Wanneer wouden we ook alweer iets posten op de blog? Die avond bijvoorbeeld op 7 maart dat we zo trots waren om tien gasten over de vloer te krijgen voor een driegangen dinner. En toen we met ons hele team er een geslaagde avond van gemaakt hebben, al houdt lekker koken en gasten verwennen ook in dat er achteraf een monsterafwas volgt die niet zo geliefd is ;). Maar ons fantastisch Casa Botania team is niet meer zo talrijk sinds mijn ouders en Christine terug naar België vertrokken zijn en ze ons full house overlieten aan enkel Pepe en mij. De klusjes klaren met z´n tweetjes werd nu de uitdaging... Niet makkelijk, zo hebben we reeds ondervonden. Dat ze maar snel terugkomen! Twas toch een zeer bijzondere tijd samen en woorden zullen ons steeds tekort schieten om onze dankbaarheid te uiten. De bewondering voor mijn ouders is nog groter dan ze al was. Als er iemand bergen kan verzetten, dan zijn zij het wel. Een energieniveau waar iedereen jaloers op mag zijn (en mijn vader ons maar wijsmaken dat het woordje "werken" niet in zijn woordenboek staat).

Een leuk moment om te schrijven was ook bv toen we ons een open haardje aangeschaft hebben. Het geeft een zeer gezellige toets aan ons terras en we hebben ´s avonds al uren doorgebracht met knetterend haardvuur. Of die fijne dag dat we van mijn ouders een gigantische oven gekregen hebben, waar we nu lekker brood in bakken, alsook cake, lasagna... Delicioso! Die dag dat Pepe en ik drie jaar getrouwd waren was nog zo een dag dat we zéker gingen schrijven, maar weer de tijd niet gevonden hebben. Dat was nochtans een zeer bijzondere dag. We hebben aan elkaar een uniek cadeau gegeven: Loba.

Dit is Loba links en Loba meets macho Jijo rechts (love is in the air):

Loba is ongeveer een jaar oud en hoorde toe aan een Tica familie in een klein dorpje. Ze lag al maandenlang aan de ketting zonder ooit los te mogen lopen (ze heeft dan ook superlange nagels) en werd zo goed als verwaarloosd door de familie. Het waren hun buren, die ook onze vrienden zijn, die voorstelden om Loba weg te schenken aan een beter thuis. Wij hebben de eer om dit "beter thuis" te mogen zijn en op 23 maart zijn we haar gaan ophalen. Eerste bestemming: dierenarts! Algemeen nazicht, vlooien- en tekenbehandeling, spuitjes tegen allerlei ziektes in de bil en tot slot naast een eetbak en een leiband ook lekkere hondensnoepjes gekocht. Ook ne goeie hondenshampoo doet wonderen. Ze heeft de ideale leeftijd om haar op te leiden. Ze is zo lief en gehoorzaam, het lijkt soms of ze hier altijd bij ons gewoond heeft. We kunnen haar al los laten lopen zonder dat ze de straat op rent en beantwoordt onmiddelijk ons fluitsignaal. Onze gasten hun hart heeft zo ook al helemaal veroverd. Joepie, we hebben een hond! Welkom in Casa Botania, lieve Loba!

We hebben dus gasten in huis. Nu verhuren we niet enkel de gastenkamer, maar ook onze eigen slaapkamer in afwachting tot de eerste bungalow klaar is. Die slaap- en badkamer lenen zich perfect hiervoor:

De eerste bungalow MOET klaar zijn komende woensdag. Dan is er namelijk nog een reservatie en komen we op een totaal van drie verhuurde kamers... Stap voor stap, zo gaat dat hier, en maar goed ook, want we moeten het allemaal nog kunnen verteren. Maar dat gaat wel lukken. Maandag komen de meubels eraan. Ondertussen zijn de deuren en ramen geplaatst en dus moeten we nu enkel nog de afwerking zien rond te krijgen. Om kosten en tijd te besparen gaan we tegen één muur sierdoeken hangen ipv een binnenmuur te zetten. Benieuwd hoe dat uitdraait, maar dat zullen we dus voor woensdag weten. Ook het padje dat naar de bungalow leidt, is gegoten (Giovanni is hier in de beginfase bezig van het pad). Deze helling (alsook de bungalow) respecteert de voorwaarden die Ministerie van Gezondheidszorg oplegt voor gehandicapten en moet nu nog geschilderd worden (als het ne keer niet regent). Het huisje dat je ziet vóór de bungalow is een tijdelijke opslagplaats van de materialen (waar vroeger ons tentje stond). En voilá, naast dit alles moet er ook nog tijd zijn om een goei pint te drinken natuurlijk. Die traditie wordt onvermoeibaar verdergezet. Ik zorg ´s morgens voor de banana-shakes en koekjes, terwijl Pepe voor de dagelijkse afternoon-pint instaat. Dat gaat hem beter af dan de afwas precies. Eenmaal de bungalow af, zullen we zeker een paar foto´s posten.

Salud, schol, santé, en allé... terug aan de slag dan maar en hopen dat alles klaargeraakt tegen woensdag!

PS: en aan ons bezoek van Casa Botania: bedankt voor de leuke en positieve commentaren!

Full house

De voorbije weken zijn wederom weeral alweer gevlogen in Casa Botania! Niet alleen het plezier gehad van verschillende gasten te ontvangen, maar ook vrienden uit België!


Inderdaad, ondertussen hebben we reeds tweemaal bezoek gekregen van dierbare vrienden, joepie! Degenen die de spits mochten afgbijten, zijn Anne en Bing, met wie we enkele uitstapjes gemaakt hebben. Groot avontuur was toen we de quetzal wouden gaan zoeken in de afgelegen bossen van het nationaal park "Las Tablas". Pepe had deze verborgen parel hoog in de bergen ontdekt, zeer afgelegen en zonder toerisme.

Iedereen gaat naar Monteverde om de quetzal te zoeken, maar dit plekje is veel authentieker. Onze 4x4 moest wel de banden leggen op deze off-road: onderweg

konden we namelijk niet meer verder, ondanks alle mankracht en kettingen rond de banden van de Patrol. Dan maar te voet verder en natuurlijk begon het ook nog te regenen. Nu lag de druk bij Pepe en mij wel erg hoog om de quetzal te spotten, want zoveel moeite doen om van een kale reis terug te komen, zou niet pakken. Gelukkig werden we dan toch beloond en als je goed kijkt, dan zie je hem zitten (in´t echt nog vele schoner hoor).

En daar hebben we natuurlijk op geklonken. Dat moet hier niet altijd met glazen; dat kan even goed met ananas: lekkere piña colada(s!)... ¡Salud!

We zijn er (bijna) zeker van dat Anne en Bing met mooie herinneringen terug naar huis gegaan zijn, maar dat mogen ze natuurlijk zonder schroom zelf beamen of tegenspreken op deze blog. Wij vonden het alleszins zeer "divertido" en hebben genoten van Bing zijn massages. Allen daarheen!

En nu terug full house, want Christine en haar 78j jonge vader zijn bij ons te gast. Opa Jacques kwam hier toe als nen echte fiere Belg, met kostuum en hoed. De temperaturen van Golfito van over de 30°C waren niet voldoende om één van zijn 5 pulls uit te zwieren!

We hebben al veel plezier gemaakt en ondertussen draagt ieder zijn steentje bij in het huishouden.

Christine heeft zich gewaagd aan de antieke Singer-naaimachine van Pepe zijn moeder. Zo hebben we ondertussen al tafeldoekjes en al enkele gordijnen. Ondertussen zijn we ook het gras aan het planten. Dat zou zo een half jaartje duren vooraleer dat volgroeit is.

Mama brengt met haar groene vingers veel tijd door in de tuin en maakt er een echt paradijsje van met al die tropische bloemen en planten. Papa helpt vaak mee in de bungalows (je kan maar beter uit zijn buurt blijven met zijn machette in de hand), maakt tussendoor lekker eten klaar en is nu ook dikke vriend geworden van Jijo.

Over de bungalows gesproken, hieronder nog enkele foto´s van vorige week. Links is de tweede bungalow in beeld, en rechts de eerste bungalow, waar nu de tegels gelegd worden. Onze mannen gaan onvermoeibaar verder, 11 uur per dag, 6 dagen per week, nu al bijna een volledig jaar. Wat een geweldig team hier!

Pepe en ik voelen ons gezegend met de werkmaten, onze familie en vrienden in huisje weltevree. Nog enkele dagen en zowel mijn ouders als Christine vertrekken naar huis... We gaan er dus nog volop van genieten nu ze hier zijn en hen nog een beetje aan´t werk zetten nu het nog kan ;)!