Sterrenvogels

Mijn foto
San Vito, Costa Rica
Welkom op onze blog! Wij bouwen dit jaar een leuke Bed&Breakfast in het zuiderse gebergte van Costa Rica, vlakbij de Wilson Botanical Garden. alosdos@gmail.com

dinsdag 23 februari 2010

Het begin van de droom

We wonen nu een weekje op ons ´fincaatje´. Nu is onze droom echt wel in gang gezet, hoewel het een project is dat ons al 2 jaar in zijn greep houdt. Of moet ik zeggen al een heel leven, want zowel Pepe als ik wouden altijd al op zelfstandige basis iets in toerisme beginnen. Zalig als je met je eigen handen je droom letterlijk uit de grond kan stampen! Maar dit is nog maar het begin dus... Ondertussen staat ons tentje recht, zijn we een keukentje aan het innstalleren en zijn we geschikte plek aan het zoeken om een douche in elkaar te knutselen (en een wc). Hoe begin je in godsnaam op een terrein dat vol gras, onkruid en bomen staat?! Ik had er eerlijk gezegd geen idee van met mijn twee linkse handen. Gelukkig had Pepe meer visie :). Het begint gewoon met een hamer in de hand te nemen en de eerste nagel in de eerste plank de grond in te kloppen. Stap voor stap.

Ik had duidelijk dit geduld niet, maar ben dat wel aan het leren. Mijn werkritme: één nagel klop ik in de grond en met één nagel krab ik in mijn billen. Verdorie, hier zitten veel beestjes die steken.

We hebben voorlopig nog geen electriciteit, noch wateraansluiting. Zelfs dat moeten we gaan aanvragen bij verschillende instanties en duurt zo een tweetal weken. De electriciteitspaal hebben we eergisteren in de grond gezet. Op de foto zie je Pepe voorop met de paal op zijn schouders.

Man man, dit is echt van nul beginnen. Een heel karwei in die hitte. Als ik 10 stappen doe, ben ik al buiten adem.
De buren zijn in die week al goeie vrienden geworden. We mogen er ons water gaan pompen in ons 50l tankje, en anders doen we dat in een benzinestation.
´s Avonds na een hele dag werken, wacht er ons een heerlijke geïmproviseerde douche: ofwel bij de buren (da´s grote luxe), ofwel bij ons, momenteel achter een stuk karton om de wind tegen te houden en de één houdt de gieter vast terwijl de ander eronder staat. Je zou ons zo moeten bezig zien, hilarisch! Voor we de tent inkruipen en ons nestelen op de zachte matras (die luxe hebben we toch), wordt elk hoekje en kantje van de tent binnen gecontroleerd. We zijn hier dan ook nog steeds te gast in de natuur ´en plein air´ aan de rand van het bos, dus je weet nooit wie er binnensluipt. Er zitten hier naast muggen en vliegjes, ook veel slangen, spinnen en boskakkerlakken, ieuw. Die moeten we zeker niet in de tent hebben! Maar geen paniek, eenmaal ons huis er staat, hebben we dat allemaal beter onder controle, dus er is nog geen reden om je ticket richting Costa Rica te annuleren :)!

Het beloofde land



We zijn dus vertrokken!
Het traject Heredia - San Vito is ongeveer 350km. We besloten langs de Pacifische kustlijn te rijden en mooie nieuwe plekjes te ontdekken, want het zuiden is zowel voor mij als voor Pepe nog redelijk onbekend terrein. Zo kwamen we terecht op Playa Ballena.
Prachtig strand, veel kokosnoten en gewekt worden door apengebrul om vijf uur ´s morgens... Joepie, dit is het Costa Rica waar we ons thuis voelen!

Na nog een tussenstop aan de grens om taxvrij gerief te kopen zoals een kruiwagen, een grasmachine en meer van dat tuig, reden we de bergen in richting Linda Vista.
Een dorpje met een prachtig zicht op een 80km lange vallei, op 5 km van San Vito en op 1 km van de grootste botanische tuin van het land met aagrenzend een 20ha groot natuurreservaat.
Een dorpje dat we vanaf nu ´ons thuis´ gaan noemen, want dit is de plek waar we gaan wonen! De foto bovenaan geeft een idee waar we op aankijken... Dit uitzicht heeft ons twee jaar geleden verleid om hier een stuk grond te kopen. Zonder iemand te kennen in deze streek. Zonder te moeten overleggen met elkaar. Op goed geluk! Onze blik zei voldoende: this is the promise land! Nu afwachten of die goddelijke ingeving van toen positief uitdraait natuurlijk, maar we hebben er alle vertrouwen in.

vrijdag 19 februari 2010

Hallo zon!


Niet te geloven... we hebben een blog! Hallooooooooooooooooooo!

Een dikke maand na aankomst in Costa Rica, werd het wel tijd om onze blog-belofte waar te maken zodat jullie ons avontuur zo een beetje kunnen meevolgen.

Want een avontuur is het wel al geweest tot nu toe! De voorbije weken in een notedop...

Het was een heel fijn gevoel om terug voet op aarde te zetten in dit pura vida land, om de heerlijke zon te begroeten die in België zo gemist wordt en om Pepe´s familie terug te zien. Het was een emotioneel weerzien voor zijn zus en zijn papa, als een verloren zoon die eindelijk terug was. De eerste week zijn we er volle bak ingevlogen. Naar banken gegaan, residentiepapieren geregeld (dat duurt ongeveer een maand), verschillende zittingen met de architect gehad, etc etc.
Na die eerste week viel alles een beetje stil. Doordat de architect bleef uitstellen met de finale plannen en door problemen met onze geldtransactie (slechte reclame voor Citibank), zaten we compleet vast voor een paar weken. Gelukkig konden we bij Pepe zijn zus blijven logeren en hebben we onze tijd opgevuld met veel koken (we hebben ze hier al Belgische manieren aangeleerd en koninginehapje met frietjes à la België klaargemaakt) en gaan bijna dagelijks gaan zwemmen in het openluchtzwembad midden in de stad van Heredia.

Ons geduld werd degelijk op de proef gesteld. Wat ben je nog zonder geld in deze wereld als je iets wil opstarten? No money no honey. Geen leuk gevoel, hoe onmaterialistisch we ook plegen te zijn! En als twee kleine jung stonden we natuurlijk te popelen om aan de slag te gaan.

En dan was het zover! Money kwam, en honey ook: we kochten een toffe occasie 4x4 Patroljeep en diezelfde dag nog hebben we de koffer geladen en zijn we vertrokken.


Instappen maar! Hop naar San Vito, het beloofde land, in het zuiderse gebergte van Costa Rica op 1000m hoogte, niet ver van de Panamese grens.