Straffe verhalen

We houden het hoofd nog net boven water om iets te laten horen van de plek waar eens zoveel vogels en sterren waren.

Soit, we houden onze bek beter over de regen. Daar hebben Belgen ook geen boodschap aan, tenzij het feit te weten dat er een land bestaat met meer regen dan in België en dat idee hen beter doet voelen. Maar toch, Matthew is net gepasseerd en er is alweer een nieuwe stormachtige heer in aantocht, Alexander is zijn naam... Het water kolkt harder en harder door de rivieren... Ik vraag me af waar dat eindigt, zoveel huizen in dit land waar ze al met hun voeten in het water staan. Het is hier echt uitkijken naar december, het begin van het droog seizoen, wanneer de vogels terug hun lied kunnen zingen en onze stek terug schittert onder de ontelbare sterren. Het leven draait hier rond natuur. Da´s niet altijd even makkelijk, maar wel fascinerend en vooral heel leerrijk en precies wat we willen.

Pepe en ik zijn bijna een hele week weg van huis geweest. Dat was niet echt de bedoeling, maar Costa Rica heeft dan ook altijd wel een verrassing in petto. We vertrokken vorige week woensdag naar San Jose, nog maar eens het halve land doorkruist met onze ouwe kar. Drie toiletten, drie lavabo´s, matras, tafel met zes stoelen plus nog een totaal van 400kg tegels voor badkamervloeren en muren. Was dat teveel gevraagd voor onze Trol (Patrol)? Misschien wel, want toen we enkele dagen later uit San Jose vertrokken en de bergen over wouden steken naar San Vito, gaf de jeep geen kick meer.

We zaten gelukkig in een hotelletje, dus wel droog maar zeker niet warm. Op bijna 3000m hoogte in een houten hut ril je zonder warmwaterkruik ´s nachts uit je broek! Zelfs in Costa Rica bestaat zoiets als klappertanden! Twee nachten in dat hotel gebleven vooraleer er een mechanieker opdook die de auto terug in gang kreeg. Een nacht teveel naar onze zin, maar toch blij (én verkouden) om te vertrekken. In een slakkegangetje zijn we dan thuis geraakt. Goe gedaan Trol!

De bouwvakkers zijn niet te houden. Op die week hebben ze de electriciteit gelegd doorheen het hele huis. Een uitdaging voor die mannen gezien er wel 40 stekkers zijn en alle kabels naar één centrale kast geleid worden via het plafond. Het plafond ligt er ook al bijna overal.

Mijn taak deze week is het hout van de buitenmuren behandelen tegen vocht. Schilderen dus! We hebben trouwens een driehonderdtal boompjes besteld om aan te planten in de bossen. Met een huis in hout willen we minstens iets "terugbetalen" aan Moeder Natuur en proberen we een steentje bij te dragen aan duurzame ontwikkeling. Ons idee is in de toekomst zelf electriciteit op te wekken via windmolens/zonnepanelen (redelijk nieuw in San Vito)...

Ondertussen hebben we ook een timmerman, Chico, op de kop getikt om onze meubels en deuren te maken. Na een vijftal kandidaten te hebben gescreend, leek hij ons uit het juiste hout gesneden. Op de foto is zijn bescheiden atelier te zien. Schitterend hoe artisanaal alles hier nog in zijn werk gaat. Zoiets als de jaren ´50 in Europa volgens mij...

Ah ja, straffe verhalen... wil je er nog eentje horen?

Er is een kindje op komst in het nest van de sterrenvogels!
Tja, die regen toch he.