De grote bungalow

We hadden het al eens over de kleine bungalow die net op tijd klaargeraakt was. Met de hamer nog in de hand verwelkomden we de gasten die dag! Deze keer was het weinig anders. De grote bungalow was dan wel zogezegd al 2 weken goed als klaar, en de mannen waren met de oprit begonnen. We schonken geen prioriteit meer aan de afwerking, gezien we toch geen boekingen meer hadden. Maar dan plots komt er zo een telefoontje en is het hele hotelletje volgeboekt. Dus alle manos a la obra en terug die bungalow in van ´s morgens vroeg tot laat. En dan opnieuw: nét op tijd alle details nog afgewerkt! Dit is het resultaat van onze grote bungalow, getrokken de dag dat de gasten toekwamen:

Bovenste foto is het bovenverdiep en de twee enkele bedden staan op de beneden verdieping. Samen delen ze deze badkamer.

We gaan de benedenverdieping nog verder afwerken met kleuren en mozaïk in de toekomst.

Maar da´s voor later. Geen blog meer denkbaar zonder ons Loba. Ze is hier echt de ster van Casa Botania geworden en laat niemand meer vertrekken zonder diens hart veroverd te hebben. Soms aanvaardt ze een gast niet bij aankomst (vooral mannen), maar gedurende hun verblijf maken die er een sport van om haar vriendschap te winnen en als dat lukt, gaan ze zeer tevreden naar huis. Grappig en mooi om zien. En terwijl miss Loba zich bekommert om de gasten, is het hard werken geblazen voor Pepe en mezelf. Pepe is hier de kamers aan het kuisen. Op de achtergrond zie je een tipje van het dak van de grote bungalow en het primaire woud van het Las Cruces natuurreservaat. Veel groen op de achtergrond, maar nu moeten we ook grondig werk maken van de tuinaanleg rond het huis en de kamers. Goed moment nu het regenseizoen stilaan begint. We zullen alvast wat regen naar België sturen!

Vooraleer we afscheid nemen, komen we nog even terug op de vorige blog. Daar hadden we het over een schamele hut. De foto hieronder bevestigt dat we niet overdreven hebben! We zijn dan wel niet gewekt door de brulapen die ochtend (daar waren te vroeg voor uit de veren), maar toch content dat we nieuw daglicht zagen en niet overspoeld door een tsunami of zo na die aardbeving. Je weet maar nooit he! We reden heel vroeg die ochtend het binnenland in uit veiligheidsoverweging. Maar ook daar weet je maar nooit, zo denk je bij jezelf als je naar die rookpluim van de Turrialba-vulkaan staart.

Laat dit duidelijk zijn, er is geen ander land waar ik zoveel ontzag heb voor de kracht van natuur als Costa Rica en waar we dan ook dankbaar aan elke nieuwe dag beginnen. Iets waar je misschien niet echt bij stilstaat in de ochtenspits naar Brussel. Anders gezegd: boek je vakantie en rep je naar Costa Rica! ;)

Nieuwsflash uit Costa Rica

Door mijn moeder ´s nachts uit bed gebeld worden gebeurt niet elke dag. Vandaar een snelkloppend hartje aan beide kanten van de lijn. Maar al gauw werd duidelijk dat er geen reden is tot paniek en kan mijn moeder met gerust hart haar dag beginnen en kan ik nog even slapen. Toch zit ik hier nu met kleine oogjes om jullie volgende mee te delen, gezien ik niet weet in welke mate de Belgische media meerderen onder jullie aan ons doet denken vandaag en sommigen misschien ook wat ongerust kunnen zijn. Ik heb dat al eens ervaren toen ik in Thailand zat op het moment van de tsunami...

Feit is: we hebben vandaag een aardbeving gehad in Costa Rica om 16u47! Pepe en ik zitten aan de kust momenteel (Dominical/Uvita). We zijn hier uitgerekend vandaag uitgenodigd door de Comisión Nacional de Emergencias voor een seminarie van de Instituto Costarricence de Turismo over wat te doen bij rampen, zoals bosbranden, aardbevingen, gasten die gebeten worden door een slang ofteenoftander, overstromingen,... Zeer interessant maar een voorbeeld in de praktijk moest echt niet hoor! Dat hebben we er toch gratis en voor niks bijgekregen, want blijkbaar heeft het hele land gedaverd terwijl Pepe en ik na het seminarie een heerlijke duik in de zee aan het nemen waren. Wij hebben het dus niet gevoeld in al die golven. Toch hoorden we achteraf bijna 6 op de schaal van Richter! Ook even naar de buren in San Vito gebeld en zelfs daar hebben ze het gevoeld. Alles ok, oef!

Serieuze beving, maar niet gedacht dat dit nieuws België zou reiken, want gelukkig feit is ook dat er geen slachtoffers noch materiële schade aangegeven is. Een goede vriend van ons die zeer dicht bij het epicentrum in Puriscal woont alsook de nationale media heeft dit bevestigd. Het leven gaat hier dus gewoon door, geen enkele Tico ligt hiervan wakker want dat komt wel vaker voor in dit land. Je kan hier ook meer over lezen in de nationale pers op http://www.nacion.com/, een goede oefening voor wie Spaans leert trouwens.

Dit gezegd zijnde, kan ik met een gerust hart ook terug slapen. Het zal niet lang duren voordat onze wekker om 5 uur afgaat: het ochtendgebrul van de congo-apen in het bos vlak naast ons. De houten plankjes van de schamele hut waarin we slapen zullen dit lawaai niet tegenhouden. Ik kijk er al naar uit, als we al niet eerder uit ons bed geschud worden. Zo weet je uiteindelijk nooit wat de dag van morgen brengt. Maak er vandaag dus een mooie dag van en stel vooral niet uit tot morgen!

Fijn dat u erbij was en we zien u graag terug voor het volgende blogbericht.
Dit waren de sterrenvogels uit Costa Rica.

Maatjes en praatjes

Mei: het begin van nieuw leven, zo ook voor dit verdwaalde vogeltje dat gelukkig in de handen van Pepe terechtkwam en nét niet onder de alsmaar sterker wordende poot van Loba. Maar voor ons betekent mei ook het einde... Laten we zeggen in positieve zin, want elk einde brengt ook weer een nieuwe start met zich mee. Yes, de bouw is bijna klaar! Nog een weekje en de tweede bungalow zal af zijn! Je ziet hier het bovenverdiep en het benedenverdiep, dus in totaal plaats voor 4 personen.

Pepe was sterk onder de indruk bij het zien van de gemaakte vorderingen toen hij thuiskwam. Nu, veel heeft hij niet gezien de eerste dagen, want hij had wel wat slaap in te halen na deze trip. Een 17-daagse rondreis doorheen Costa Rica en Nicaragua met 36 enthousiaste Groep T- studenten die weten wat feesten is, dat doet wat met je! Ze zien er misschien wel braaf uit op de foto hierboven, maar ik heb toch straffe verhalen gehoord! Hij had dan ook nog één van hen meegebracht naar huis. Kwestie van afkicken zeker :)? Nee hoor, Seppe´s verblijf in Casa Botania was heel leuk, te meer omdat er nog een plezant koppel Belgen op bezoek was. Loba en ik natuurlijk tevreden met terug leven in de brouwerij. Allen samen lekker op z´n Belgisch biefstuk-friet-me-majonijs gegeten. Wij allemaal "yammie", maar blijkbaar niet voor de Amerikanen, want een gringa vertelde ons onlangs dat ze bijna moest kokhalzen toen ze mayonaise op haar bord vond naast de biefstuk en de frietjes. Lap (rond haar oren ja), dat weten we dan ook weer. Maar zo hebben we al meer cultuurverschillen ontdekt het voorbije jaar met al die Gringos hier.

Soit, toen ons Belgisch bezoek vertrok, hebben ze een gastenboek aan Casa Botania geschonken. Keitof, zou Seppe zeggen.

Nu mei begonnen is, daalt het aantal toeristen in Costa Rica sterk. Regenseizoen = laagseizoen... We gaan dan ook meer werk maken om ons restaurant te promoten en op die manier lokale mensen aan te trekken. Zo hebben we gisteren een groep van 10 personen voor lunch gehad (zonder mayonaise weliswaar).

Nog een grote stap voor Casa Botania: onze website is klaar (buiten enkele foto´s)! Check it out: http://www.casabotania.com/

Praatjes vind je verder nog op Tripadvisor, waar een paar gasten hun feedback gegeven hebben over hun verblijf hier. Dat viel gelukkig goed mee en zo zijn we tevens het eerste hotel in deze regio te vinden op deze drukbezochte pagina: http://www.tripadvisor.com/

Maatjes weet iedereen ondertussen wel te vinden: op Facebook! Als je Facemaatje wil worden, zoek ons dan onder de naam Casa Botania Lodge. Het heeft lang geduurd voor we onze weg naar dit sociale netwerk vonden (we hebben de deur bewust lang dichtgehouden), maar moeten nu toch ook toegeven dat het zo zijn voordelen heeft... Ne mens kan nogal van gedacht veranderen.

Om ne mens zijn gedachten eens stil te leggen, is dit nog een mooie afsluiter, ver van die doldraaiende cyberwereld waar we uiteindelijk nog het liefst van al vertoeven: onderstaande foto is getrokken op ons terras bij de koffie, de ochtennevel die langzaam wegtrekt onder de eerste zonnestralen en zo het primaire bos tevoorschijn tovert... Dát is pura vida. Of zo een lekkere barbecue bij mijn ouders thuis in den hof met tropische doch Belgische temperaturen van over de 30°C... Dat klinkt natuurlijk ook wel goed in de oren!