Laatste druppel, eerste burn-out

Drama?! Nee hoor, ook al klinkt de titel lekker dramatisch, het gaat nog steeds goed met ons :). Burn-out is hier gelukkig te interpreteren als ´barbecue´! Voor het eerst hadden we vrienden op bezoek die we al jaren kennen (Elliot, die was ook op onze trouw in België), en gezien het deze week prachtig weer was, hebben we het vuur aangestoken en gezellig buiten gegeten. De weergoden zijn ons gunstig gezind, want het heeft geen druppel geregend de voorbije week. Er werd dan ook heel hard gewerkt, de mannen klopten maar liefst twaalf uur per dag. Gelukkig zijn er die frisse pinten om steeds nieuwe energie te geven. In het begin kochten we dagelijks een zestal blikjes, maar ondertussen is dat opgelopen tot een bak bier op enkele dagen. Het worden nog echte Belgen hier, zo voorspelt mijn vader.

Enkele blikvangers van deze week:

véél cement maken!

Véél zand zeven (dat was mijn job)!

Véél zware blokken stapelen! De eerste verstevingsmuur hebben de mannen ongeveer afgewerkt, nu beginnen ze met nieuwe greppels te graven om meer van die muren te beginnen.

En zoals aangekondigd vorige week: we zijn verhuisd! Het tent-tijdperk is verleden tijd vanaf vandaag. We hebben er leuke tijden beleefd en zalig geslapen, maar na twee maanden is het toch tijd voor een echt bed. De eerste nacht staat ons te wachten in onze ´bodega-suite´, zoals je op de foto kan zien, woehoe! Waar de tent eerst stond, gaan we nu een wasmachine installeren alsook een grotere keuken.

Pepe is nogal in vorm. Tussen het bouwen door maakt hij tijd vrij om dit bed in elkaar te timmeren en nu ook een keukentafel.

Het komt hier allemaal nog dik in orde. We zijn klaar voor het regenseizoen, dus laat die regen maar komen (alhoewel...).

Vorige dinsdag deze luiaard over de weg zien hangen boven onze auto. Wijze raad op ons pad van Moeder Natuur die we niet in de wind proberen te slaan: teekiteasy, no stress... Altijd goed om aan herinnerd te worden voor elk van ons nietwaar ;)? Gracias Pacha Mama!

Verandering op til

Hier zijn we weer: een week verder, alsook een paar stappen vooruit op menig vlak. Zo hebben we ondertussen een warme douche geïnstalleerd, zodat we op elk uur van de dag een goei warm douchke kunnen nemen (wat écht wel nodig is als je in de bouw zit!).

Wonderbaarlijk hebben we sinds enkele dagen ook een vaste telefoonlijn voor elkaar gekregen, waar je normaal gezien in Costa Rica jaren op moet wachten. Om je een voorbeeld te geven, Pepe zijn zus heeft drie jaar op haar vast nummer moeten wachten. Toen we in dezelfde week ook nog internet verkregen, was het hek helemaal van de dam! We kunnen nu gewoon surfen voor onze tent! Ja, de luxe dikt hier aan met de dag... We hebben zelfs een pot Nutella kunnen bemachtigen, al zijn we daarvoor speciaal op en af naar San José gereden vorige week dinsdag (en ook een beetje om onze ijskast en ander materiaal op te pikken bij Pepe zijn zus). Sinds de ijskast op volle toeren draait, staat er dus nu ook elke dag een frisse pint op het menu! De bouwvakkers hebben het geweten ;).

En dat is hen absoluut gegund, want ook in de bouw is er veel vooruitgang geboekt gedurende deze tweede week. De architect is nog eens langsgekomen om verschillende zaken uit te klaren - terug vergadering op de motorkap:).

Als alles meezit, wordt morgen de cement gegoten in de greppels. We zitten dus nog steeds in fase twee: de funderingen. Die moeten dan ook stevig gebouwd worden, gezien het staan of vallen van ons huis grotendeels hier vanaf hangt. Als je op de flank van een berg bouwt, dan is dat een delicate zaak natuurlijk. De ijzers (zie foto) die gebruikt worden voor het gewapend beton worden handmatig met ijzeren draadjes aan elkaar ´geknoopt´. Veel werk, gezien er zo´n 300 ijzers tot nu toe klaarliggen. Daar kan ook ik een handje toesteken, maar voor de rest houd ik me meer met andere zaken bezig, zoals het bestellen van materialen, het betalen van de rekeningen, eten maken, de was en de plas, etc. Schuppen en dergelijke zit er voor mij niet in. Pepe daarentegen is volop man aan het worden op de werf, zo zegt hij zelf :). We zijn de voorbije week ook nog eens naar de botanische tuin geweest op een stralend mooie morgen, dat is altijd genieten en even ontsnappen aan de modder en rommel op de werf kan nooit kwaad.

De mannen hebben deze week ook de schuur afgewerkt (bodega), volgende week volgt de foto. Eigenlijk bedoeld om materialen op te slaan, maar denkelijk gaan Pepe en ik de helft van de ruimte opeisen.

Minder leuk nieuws is dan ook dat het al deftig is beginnen regenen. Er zijn dagen dat het uren stortregent en dan hangt het echt onze keel uit. We hebben gewoon een plekje nodig waar je niet om de haverklap een plastiek zeil nodig hebt om droog te blijven! Het ziet er dus naar uit dat we deze week gaan verhuizen naar de bodega en het tent-tijdperk voorbij is.

In België komt de zon erdoor, hier breken de wolken nu serieus open zo tegen de middag. Het klimaat, onze werf, Moeder Aarde die ongenegeerd een dikke scheet laat in Ijsland en zoveel meer... Verandering, verandering en nog eens verandering, niets staat stil. Geen ontsnappen aan de wet van de natuur, ook al durven we dat soms eens vergeten.

Hop naar fase twee

Precies een week geleden is de bouw van start gegaan. Pepe heeft er al wat grijze haren bij en mijn nagels zijn een stuk korter geworden. Anders gezegd, we hebben heel wat bijgeleerd op deze korte periode, zoals: geduld is een schone deugd als je in een bouwproject zit, hou altijd rekening met onverwachte kosten (dat hadden we eerder moeten beseffen misschien), verdubbel de werktijd om iets gedaan te krijgen, wees niet verlegen om af te pingelen bij verschillende firma´s tot je het onderste uit de kan krijgt (Pepe heeft er al een sport van gemaakt ondertussen).

Och ja, zijn we uiteindelijk niet op de wereld gezet om lessen te leren?

Zo zag het eruit voor we begonnen zijn:

Zo ziet het er nu ongeveer uit:

Wat drie dagen zou duren, heeft een hele week in beslag genomen. Deze graafmachine (mét

passagier) piepte en kraakte langs alle kanten toen hij toekwam, dus hielden we ons hart al vast, gezien er geen alternatief in de buurt was. Eens de machine hersteld (wat een hele dag gekost heeft), was de chauffeur spoorloos verdwenen. Gelukkig hadden we een reserve-chauffeur van dienst... jawel, onze Pe:

Kwam de chauffeur dan toch opdagen, dan was het wachten op de vrachtwagen om de aarde weg te brengen. Zo was er altijd wel iets om die nagels op te vreten (en ik lees toevallig net Leterme´s voor-een-keer-gepaste wijze woorden: iedereen moet zenuwen beheersen!).

De bouwvakkers waren al van dag één paraat, maar gezien het graafwerk zo traag vorderde, hebben ze de hele week eigenlijk meer staan ronddraaien uit verveling. Hieronder het hele (in de zin van ´voltallig´wel te verstaan) hardwerkende mannelijke team in beeld.

Gelukkig was er ter compensatie toch wat activiteit te bespeuren van de vrouwelijke zijde (voor de duidelijkheid: ik ben hieronder gras aan het maaien).

Die mannen wouden ons dan ook niets aanrekenen deze eerste week. Fair enough, maar we gaven hen toch een (al dan niet verminderd) weekloon. Het zijn goeiekes me dunkt.

Een week later (met zondag rustdag), een graafmachine dat bijna uit elkaar viel en een veertigtal vrachtwagens grond minder in de berg, is de job uiteindelijk geklaard en zijn we vandaag klaar voor fase 2: de funderingen.

Nu zijn de bouwvakkers echt van start gegaan:

Hopelijk vlot het vanaf nu wat beter en blijft het weer ons goedgezind. Het zal hoe dan ook een spannertje worden, want binnen een kleine maand begint het regenseizoen... Keep smiling!

Vrolijk Pasen

De week van 1 april... En nochtans is het geen grap dat we -halleluja - sinds vorige woensdag electriciteit hebben en de bouw vandaag begonnen is.

Op de berg (die je op de foto ziet) achter de vrachtwagen wordt het huis gebouwd.

Er hangen nog geen lichtjes boven onze tent, maar we hoeven nu tenminste niet meer te gaan bedelen bij buren, winkels, restaurants, kortom wherever, om onze elektronische toestellen op te laden. We kunnen nu ook ons stekje ´s avonds omtoveren tot een kleine cinema. Natuurlijk is het leuker om naar de film te gaan, maar gezien de kortst bijzijnde zaal op een tweetal uur rijden ligt, smakken we beter een paar kussens tegen de houten vloer voor de tent en draaien we op ons laptopke de meest recente films (die aan de Panamese grens overal te verkrijgen zijn... foeifoei).

Semana Santa is voorbij. Het leven komt terug op gang in Costa Rica, finito las vacaciones. Ook voor ons was het een heel rustige week. Stilte voor de storm noemen ze dat zeker?

We hebben veel tijd doorgebracht met buren van alle kanten, die ondertussen al vrienden

geworden zijn. Zaterdag zijn we met een ticofamilie naar een rivier gereden op een dik uur vanhier. De weg ernaartoe was niet bepaald de E40:

´Bajo Los Indios´ is de naam van deze magische plek. Watervalletjes, lekker fris en helder water, toekans boven ons hoofd, frisse pintjes (zelfs ijsblokjes waren voorzien) en veel rijst met bonen. Erg breed hebben die mensen het niet, maar eten komen ze hier nooit tekort. En wat een rijkdom hebben ze uiteindelijk hier in deze prachtige natuur. Wat later kwam de hele familie

toe en zaten we tussen een dertigtal gierende kids, abuelos, nonkels en tantes , nichten en neven van alle maten en gewichten... Echt een typische familie-uitstap voor ticos, die trouwens niet moeten onderdoen voor de Belgische frigobox-toeristen. Bij een tante, die niet ver van de rivier woonde, moesten we na de picknick op de koffie. Dat huis binnenstappen was als een teletijdmachine naar de middeleeuwen: donker huis, aangestampte aarden vloer, kippen doorheen de keuken, honden vechtend om het kleinste korreltje rijst dat op de grond valt, yucasoep al pruttelend in een zwartverbrande ketel op grootmoeders kachel, het hele gezin samenhokkend in één kamertje, iets als een toilet op het koertje buiten (en maar goed ook, want de stank daar was ondraaglijk). Alsof dit een filmscène was en iemand op het punt stond ´cut´ te roepen. Weldra is deze typische manier van leven voorbij, want ze zijn iets verderop een nieuwe woning aan het bouwen voor deze familie. Het leven staat niet stil. Maar de filmscène is in mijn geheugen gegrift.

Op Paaszondag zaten we in een heel ander soort decor. Eindelijk was de dag aangebroken om te gaan brunchen in het splinternieuwe restaurant van die Franse chefkok, die eigenlijk Belg is. Het geheel overtrof al onze verwachtingen: het complex met de fijnste materialen gebouwd en het eten met de beste ingredienten uit de streek klaargemaakt. Ik deed mijn best om sociaal te doen, want alle buitenlanders die we ondertussen leren kennen hebben, waren ook van de partij, maar in feite zat ik in andere sferen en genoot ik ten volle van elke hap. Het was alsof we op een zondagse middag aan tafel schoven bij mijn ouders thuis (en dat betekent heel wat!), genietend van een goei fleske wijn en een Belgische maaltijd, bestaande uit tomaatjes met look in de oven, aardappelgratin, een sappige biefstuk en een heerlijke chocomousse/sabayon als dessert. Het was niet bij mijn ouders thuis ditmaal, maar dit smulfestijn gaf toch een fijn, al dan niet nostalgisch gevoel. Het restaurant heet ´Morphose´ en enkele foto´s zijn te zien op http://morphosecr.com/

Maar dat allemaal terzijde! Vandaag is de grote dag aangebroken en zijn de mannen begonnen met de bouw van ons huis. Plan voor vandaag: aanvoer van grondstoffen en met een graafmachine (of hoe heet dat ding) de grond bewerken.

De traditie van Paashaas en klokken kennen ze hier niet. Wij hebben dus geen paaseitjes geraapt dit jaar, maar kunnen jullie verzekeren dat vanaf vandaag het ei in onze broek groter is dan ooit :)!

Dikke paasknuffel van ons beiden!