En ´t ging vooruit

Deze week geen spectaculaire ontmoetingen zoals een tarantula, maar toch spectaculaire vooruitgang in de bouw van ons project. Het weer zat reuze mee: we hebben terug een paar dagen echte zomer beleefd. Dat werd tijd, want we klommen bijna de muren op met al die regen (voor zover er voorlopig muren staan). Gelukkig kwam God de Zon net op tijd tevoorschijn om onze moraal terug op te krikken. Twas nodig, het hondenweer van België is er niets tegen!

Eén van de prioriteiten was de aanleg van een riolering onder onze oprit en tevens het verstevigen van de oprit door enkele vrachtwagens zand erover te strooien. Al het regenwater stroomt namelijk van de hoofdweg recht naar ons stuk grond, wat maakt dat de hele oprit drassig wordt en je zonder 4x4 niet binnen of buiten geraakt. Een graafmachine heeft zijn werk goed gedaan:


Een ander karwei deze week was het uitgraven van de parking, gerealiseerd door dezelfde backhoe. Ah ja, alle gasten die we zullen ontvangen volgend jaar moeten toch hun wagen kwijt! Zo ligt er nu (het begin van) een parking die plaats heeft voor een zevental voertuigen. Het begint allemaal wat meer vorm te krijgen, spannend...

Hier een paar voor en na´s van de parking en het vooraanzicht van het huis:

Wat het huis betreft, zoals je op de foto´s kan zien, ook daar goed gewerkt, tussen de pintjes (als het warm is) en de rum (als het koud is) door. Er is veel gelast en gezaagd de voorbije week, gelukkig geen gezaag over het slechte weer, maar metalen buizen die doorgezaagd en gelast werden om de vloer van het derde verdiep voor te bereiden. Alles wat je ziet met buizen, wordt het derde verdiep, met name 2 slaapkamers en een badkamer. Onder die vloer komt een soort kruipkelder.

Het hoeft niet gezegd dat we dus uiterst tevreden zijn met de geboekte vooruitgangen deze week. Tevreden én dankbaar, elke dag zo dankbaar dat deze droom tot realiteit omgetoverd is dankzij de steun van vele mensen. Dit is geen project van alleen Pepe en mezelf, maar van een heel team, mensen die erin geloven en ons op verschillende vlakken steunen, zowel in België als in Costa Rica als Hierboven ;).

En voor de rest, toch weer schoon bezoek gehad, namelijk een nachtvlinder van 30 cm lang, anders gezegd, duizelingwekkend groot! Mooi gecamoufleerd, wat niet gezegd kan worden van dat ander schoon bezoek en zijn duizelingwekkende kleur, de Summer Tanager. Hasta la proxima!

De natuur leeft, de aarde beeft

Elke dag geeft de natuur hier wel iets prijs van haar oneindige diversiteit. Geen enkele dag is hetzelfde en je wordt er tijdig op gewezen dat je dankbaar mag zijn voor een nieuwe dag.

Zo werden we hier vorige donderdag letterlijk wakker geschud door een aardbeving. 6,3 op de schaal van Richter! Ik kreeg mijn mond niet meer dicht van verstomming! Een adrenalinestoot van jewelste. Waw! Een paar minuten later kregen we al een telefoontje uit San Jose: Pepe zijn zus om te vragen of we het ook gevoeld hadden. Serieuze schokken dus die over bijna het hele land te voelen waren, maar gelukkig geen brokken of ongelukken.
Gelukkig gewoon een seintje van Moeder Aarde om ons eraan te herinneren wie de baas feitelijk is.

In ons geval, geen nood aan dergelijke herinnering! De manier waarop Pepe en ik momenteel leven in onze schuur (met dikke vette spleten tussen het hout zoals op de foto te zien) laat ons niet toe pretentieuzer te zijn dan ook maar de kleinste beestjes. Om je een idee te geven, enkele voorbeeldjes en zónder overdrijven: we moeten elke avond onze lakens nakijken voor we eronder kruipen; elke morgen onze kleren aftasten voor we ze aantrekken, want ze hebben je voor je het weet bij je-weet-wel-welke-uitdrukking; elke keer als we douchen, onder de planken kijken of er een slang onder zit (écht waar); bij elke maaltijd de pannen controleren of er een beestje inzit; als ik kleren uit de wasmachine haal, dode (doch propere) kakkerlakskes er tussenuit vissen... Een eindeloos lijstje! En het gaat vooral over kakkerlakken, vliegjes, sprinkhanen, kevers, spinnen, mieren, kikkers en beestjes waar ik de naam niet eens van ken (maar wel mooi kunnen zijn) - ik bespaar jullie de lelijke beestjes:

Tja, hoewel we soms echt genoeg hebben van dat ongedierte (ik blijf hysterisch worden als er een beest op mij springt), blijft het leven mooi hier tussen de vogels en onder de sterren, en aanvaarden we dat deze keerzijde er bijhoort. Het is tenslotte maar voor een paar maanden, en leven in vrijwillige eenvoud maakt alles natuurlijk ook draaglijker. Als we willen, huren we ergens een mooi en proper huisje, maar nee, we zijn hier niet weg te slaan en blijven als varkentjes in eigen stal (zelfs de modder ontbreekt niet ;))!

Gezien er niet zo heel veel vooruitgang is geboekt deze voorbije week in de bouw (regen regen regen), profiteren we ervan om andere foto´s te laten zien (eens iets anders dan stenen en zand).

Zo ben ik een dag ´tamales´ gaan maken, een typisch gerecht van Costa Rica. De buurvrouw Jenny maakt er elke week zo´n 400 om te verkopen. Het is een soort gebak, gewikkeld in bananenbladeren en gevuld met rijst, groentjes en varkensvlees, waarna het geheel gekookt wordt.

Deze foto is bij de buren getrokken.

Vorige zondag hebben we kennisgemaakt met een andere ambachtelijke stiel, namelijk het maken van suiker. Een oom van één van onze mannen heeft zo een installatie om suikerriet te pletten door middel van twee ossen die rondjes draaien en op die manier de stengels tussen hout persen. Het sap wordt uren gekookt op een houtvuur en wanneer het goed ingekookt is, wordt de brij in vormen gegoten. Na een paar uurtjes heb je dan blokken rietsuiker, 100% puur natuur. We hebben vier van die blokken meegekregen... zo zijn we ook weer voor een tijdje zoet.

En zo ontdekken we elke week wel iets nieuws, leren we bij, kennen we weer nieuwe mensen , voelen we ons meer thuis in deze nieuwe omgeving en blijven we nieuwe ontmoetingen op handen dragen (wat Pepe meestal letterlijk neemt):

El ojo del caracara

We beginnen de blog deze week met een prachtig staaltje natuur en stellen jullie voor aan één van Costa Rica´s mooiste vogels: de quetzal. Pepe had deze vogel nog maar één keer in zijn leven kunnen spotten, voor mij was het in feite de eerste keer. Ik had acht jaar geleden enkel een glimp opgevangen en dat was al een moment om nooit te vergeten. Stel je dus voor om zo een vogel in volle glorie te zien door de telescoop, zoals ons gegund was vorige zondag... Daar word je even stil van.

Ja, op onze vrije dag zijn we naar La Amistad gereden, het grootste natuurgebied van Costa Rica. Het wordt beschouwd als één van de grootste ongerepte tropische bossen ter wereld. In 1982 werd het park door de UNESCO uitgeroepen tot Biosfeerreservaat, nu staat het op de Werelderfgoedlijst en is het gebied verbonden met een vergelijkbaar natuurgebied in Panama, zodat het een internationaal park is geworden. Dat we hier al drie maanden wonen en nu pas deze pracht ontdekken! Het ligt slechts op zo´n 40 km ten noordoosten van bij ons. We gaan er zeker nog terug op verkenning, want je ziet er naar het schijnt de bedreigde jaguar, poema´s, tapirs, zo´n 400 soorten vogels, waaronder deze quetzal dus, en veel meer. Leuk detail is dat de quetzal in veel Indiaanse legendes voorkomt en vooral verbonden wordt met de Quetzalcoatl, de god van de wind. Er hangt dus een soort mysterieuze schoonheid rond deze vogel...

De wind brengt me terug naar de bouw. De mannen hebben alweer als paarden gewerkt deze week, door wind en regen heen. Pepe en ik hebben er vele slapeloze nachten opzitten, omdat ons dak door de wind ratelde en alle plastiek rondom ons huis serieus lawaai maakte. Ik kon de energie overdag niet vinden om hard te werken, maar daarom ben ik op zo´n momenten (en altijd eigenlijk!) dankbaar dat ik gene chef boven mij heb, en ik dus kan slapen/rusten als dat nodig is. Wat een luxe! En of dat dat nodig was de voorbije dagen! Maar nu terug in super vorm en kan ik terug zand zeven en zeven en zeven enz.

Gezien het bakken geregend heeft, lag alles vol modder natuurlijk. Hier is Pepe in volle actie, een handje toestekend met het naar boven rijden van de kruiwagens vol cement. En trekken maar!

De hele week is er gewerkt aan het tweede verdiep: Hieronder zie je de verschillende fasen:

We begonnen de blog in schoonheid, laten we ook zo eindigen en de Caracara nog even voorstellen; een roofvogel die tot de valkenfamilie behoort en tevens tot mijn favorieten. Deze hier op de foto vliegt dagelijks een paar keer boven ons huis, alsof zijn goddelijk oog alles in de gaten wil houden. Maar verder is hij schuw en laat zich niet graag fotograferen. We zijn dus bijzonder blij met deze foto. Om even terug te komen op de Indiaanse legendes: deze vogel doet me denken aan een adelaar en in deze legende wakkert de adelaar het bewustzijn aan en helpt ons beseffen dat we één zijn met de oneindige kracht van het universum. Vanuit het adelaar-bewustzijn kunnen we dan ook creativiteit aanboren die onvoorstelbaar ver buiten de grenzen van ons verstand en zijn scheppende vermogens uit gaat. Dat geloven we maar al te graag nu we alle creativiteit kunnen gebruiken midden in de bouw van ons project. Blijf dus maar mooi in de buurt jij:

Viva Laura!

Wat een zalige start vorige week: een dagje zon, zee, strand! Terwijl het bij ons in de bergen aan het stortregenen was, pakten we gauw onze spullen en doken twee uur later de zee in onder de stralend blauwe hemel van Playa Zancudo. Onze batterijen werden prompt opgeladen na een dut in de hangmat om er weer een hele week tegenaan te gaan. De weergoden hadden de hint duidelijk begrepen, want sindsdien zijn we van regen gespaard gebleven. Geen enkele druppel meer te bespeuren de afgelopen dagen. Mensen hier snappen er niets van... verano otra vez? Ons niet gelaten, wij profiteren ervan om fors door te werken met dagen die beginnen om 5u45 en doorgaan tot 17u30. Lange dagen waardoor de bouw zichtbaar vooruit gaat. De muren van het eerste verdiep zijn klaar. Grappig hoe alles vorm begint te krijgen. Zo zien we nu waar ramen en deuren komen en kunnen we last minute nog kleine dingen veranderen, zoals bv een groter raam. Heel spannend ! De betonblokken zullen niet hoger komen dan te zien is op de foto. De rest wordt in hout verder gebouwd.

Wat onze levenskwaliteit betreft, daar staan we ook weeral een stap verder. We hebben nu een wasmachine én droogkast aangeschaft die de plaats van de tent heeft ingenomen en waar we ook ons keukentje hebben geplaatst (zie foto). De eerste grote huiselijke aankoop in ons leven, daar mogen we toch een beetje trots op zijn he :)... Pas op, we worden nog volwassen! Meneer Pepe hier bij de plaatselijke kapper in San Vito. Een haarsnit die welgeteld 1500 colones oftewel 2 euro gekost heeft... Af en toe mag ne mens al eens geld aan zichzelf spenderen he ;).

Er was trouwens reden om de haren mooi in de plooi te leggen dit weekend, want het hele land vierde feest. Sinds 8 mei is er namelijk een nieuwe president aan de macht. En het is nog wel een vrouw: Laura Chinchilla. Zij is hoofd van de politie geweest, dat belooft dus een strenge hand te worden... De eerste vrouwelijke president van Costa Rica; zelfs ik voel een zekere trots, zoals zovele geemancipeerde Ticas in dit land. Over politiek gesproken, we hebben via internet ook een beetje kunnen proeven van het regeringsoepje in België. Dat potje staat al jaren op een te laag vuurtje te pruttelen... het zal deze toekan (gespot in de boom naast onze kamer!) een zorg wezen, zolang de dag van vandaag maar voldoende eten met zich meebrengt...

De eerste steen

Buenas tardes! Regen in België? Wel, dan staan we quite, want hier worden we ook niet gespaard van een dagelijkse portie drash. Ondanks het feit dat het regenseizoen zijn intrede heeft gedaan in Costa Rica, hebben we er toch een prima werkweek opzitten. Er hangt een goeie sfeer in de groep, wat maakt dat alles precies tweemaal zo snel gaat. Ze hebben eerst die verstevingsmuur verder afgemaakt die je op de foto ziet.

Dan zijn ze begonnen met de greppels te graven van het eerste verdiep van het huis (er zullen in totaal 2 verdiepen zijn met een klein verhoogje naar een 3e verdiep met een slaapkamer).
Vrijdag was dat klaar en is de architect Pablo nog eens langsgekomen, alvorens de cement in de greppels te gieten. Gelukkig keurde zijn strenge blik alles goed (op de foto kan je hem zien: diene met den dikste buik en het properste hemd) en kon er zaterdag vlijtig ´gecementeerd´worden. Inderdaad, op zaterdag/feestdag 1 mei stonden de bouwvakkers erop om te komen werken (waar vind je dat nog tegenwoordig zeg!). De zon scheen, wat ideaal was voor dit delicaat malen en gieten.

Op de eerste mei was tevens het moment aangebroken om een belofte aan mijn tante waar te maken, namelijk om onder de eerste steen van ons huis een oud Belgisch 20frank stuk te leggen dat ze ons de dag van vertrek naar Costa Rica in de hand had gedrukt. Een familietraditie die geluk voor het huis en de inwoners met zich meebrengt! We vonden dat een geweldig idee om op die manier ons huis op te starten. Eén van de bouwvakkers, Leo de beer, had een oud Costaricaans muntstuk van 1976 meegebracht. Zo legden we elk een stukje van onze eigen nationale geschiedenis onder de eerste blok: voor altijd verenigd onder de eerste steen... hoe romantisch. Een mooi symbolisch moment waar iedereen naar uitgekeken had.

Zo had iedereen ook uitgekeken naar het einde van deze dag van hard labeur. Er stond namelijk een lekkere barbecue te wachten om een maand bouw te vieren en zoveel meer. Met wat pinten erbij was het natuurlijk dolle pret! Hier beneden het hele team in beeld:

A la salud de tutti! Dat we zo mogen verder doen!