We beginnen de blog deze week met een prachtig staaltje natuur en stellen jullie voor aan één van Costa Rica´s mooiste vogels: de quetzal. Pepe had deze vogel nog maar één keer in zijn leven kunnen spotten, voor mij was het in feite de eerste keer. Ik had acht jaar geleden enkel een glimp opgevangen en dat was al een moment om nooit te vergeten. Stel je dus voor om zo een vogel in volle glorie te zien door de telescoop, zoals ons gegund was vorige zondag... Daar word je even stil van.
Ja, op onze vrije dag zijn we naar La Amistad gereden, het grootste natuurgebied van Costa Rica. Het wordt beschouwd als één van de grootste ongerepte tropische bossen ter wereld. In 1982 werd het park door de UNESCO uitgeroepen tot Biosfeerreservaat, nu staat het op de Werelderfgoedlijst en is het gebied verbonden met een vergelijkbaar natuurgebied in Panama, zodat het een internationaal park is geworden. Dat we hier al drie maanden wonen en nu pas deze pracht ontdekken! Het ligt slechts op zo´n 40 km ten noordoosten van bij ons. We gaan er zeker nog terug op verkenning, want je ziet er naar het schijnt de bedreigde jaguar, poema´s, tapirs, zo´n 400 soorten vogels, waaronder deze quetzal dus, en veel meer. Leuk detail is dat de quetzal in veel Indiaanse legendes voorkomt en vooral verbonden wordt met de Quetzalcoatl, de god van de wind. Er hangt dus een soort mysterieuze schoonheid rond deze vogel...
De wind brengt me terug naar de bouw. De mannen hebben alweer als paarden gewerkt deze week, door wind en regen heen. Pepe en ik hebben er vele slapeloze nachten opzitten, omdat ons dak door de wind ratelde en alle plastiek rondom ons huis serieus lawaai maakte. Ik kon de energie overdag niet vinden om hard te werken, maar daarom ben ik op z
o´n momenten (en altijd eigenlijk!) dankbaar dat ik gene chef boven mij heb, en ik dus kan slapen/rusten als dat nodig is. Wat een luxe! En of dat dat nodig was de voorbije dagen! Maar nu terug in super vorm en kan ik terug zand zeven en zeven en zeven enz.Gezien het bakken geregend heeft, lag alles vol modder natuurlijk. Hier is Pepe in volle actie, een handje toestekend met het naar boven rijden van de kruiwagens vol cement. En trekken maar!
De hele week is er gewerkt aan het tweede verdiep: Hieronder zie je de verschillende fasen:
We begonnen de blog in schoonheid, laten we ook zo eindigen en de Caracara nog even voorstellen; een roofvogel die tot de valkenfamilie behoort en tevens tot mijn favorieten. Deze hier op de foto vliegt dagelijks een paar keer boven ons huis, alsof zijn goddelijk oog alles in de gaten wil houden. Maar verder is hij schuw en laat zich niet graag fotograferen. We zijn dus bijzonder blij met deze foto. Om even terug te komen op de Indiaanse legendes: deze vogel doet me denken aan een adelaar en in deze legende wakkert de adelaar het bewustzijn aan en helpt ons beseffen dat we één zijn met de oneindige kracht van het universum. Vanuit het adelaar-bewustzijn kunnen we dan ook creativiteit aanboren die onvoorstelbaar ver buiten de grenzen van ons verstand en zijn scheppende vermogens uit gaat. Dat geloven we maar al te graag nu we alle creativiteit kunnen gebruiken midden in de bouw van ons project. Blijf dus maar mooi in de buurt jij:
