Elke dag geeft de natuur hier wel iets prijs van haar oneindige diversiteit. Geen enkele dag is hetzelfde en je wordt er tijdig op gewezen dat je dankbaar mag zijn voor een nieuwe dag.Zo werden we hier vorige donderdag letterlijk wakker geschud door een aardbeving. 6,3 op de schaal van Richter! Ik kreeg mijn mond niet meer dicht van verstomming! Een adrenalinestoot van jewelste. Waw! Een paar minuten later kregen we al een telefoontje uit San Jose: Pepe zijn zus om te vragen of we het ook gevoeld hadden. Serieuze schokken dus die over bijna het hele land te voelen waren, maar gelukkig geen brokken of ongelukken.
Gelukkig gewoon een seintje van Moe
der Aarde om ons eraan te herinneren wie de baas feitelijk is.In ons geval, geen nood aan dergelijke herinnering! De manier waarop Pepe en ik momenteel leven in onze schuur (met dikke vette spleten tussen het hout zoals op de foto te zien) laat ons niet toe pretentieuzer te zijn dan ook maar de kleinste beestjes. Om je een idee te geven, enkele voorbeeldjes en zónder overdrijven: we moeten elke avond onze lakens nakijken voor we eronder kruipen; elke morgen onze kleren aftasten voor we ze aantrekken, want ze hebben je voor je het weet bij je-weet-wel-welke-uitdrukking; elke keer als we douchen, onder de planken kijken of er een slang onder zit (écht waar); bij elke maaltijd de pannen controleren of er een beestje inzit; als ik kleren uit de wasmachine haal, dode (doch propere) kakkerlakskes er tussenuit vissen... Een eindeloos lijstje! En het gaat vooral over kakkerlakken, vliegjes, sprinkhanen, kevers, spinnen, mieren, kikkers en beestjes waar ik de naam niet eens van ken (maar wel mooi kunnen zijn) - ik bespaar jullie de lelijke beestjes:
Tja, hoewel we soms echt genoeg hebben van dat ongedierte (ik blijf hysterisch worden als er een beest op mij springt), blijft het leven mooi hier tussen de vogels en onder de sterren, en aanvaarden we dat deze keerzijde er bijhoort. Het is tenslotte maar voor een paar
maanden, en leven in vrijwillige eenvoud maakt alles natuurlijk ook draaglijker. Als we willen, huren we ergens een mooi en proper huisje, maar nee, we zijn hier niet weg te slaan en blijven als varkentjes in eigen stal (zelfs de modder ontbreekt niet ;))!Zo ben ik een dag ´tamales´ gaan maken, een typisch gerecht van Costa Rica. De buurvrouw Jenny maakt er elke week z
o´n 400 om te verkopen. Het is een soort gebak, gewikkeld in bananenbladeren en gevuld met rijst, groentjes en varkensvlees, waarna het geh
eel gekookt wordt.Deze foto is bij de buren getrokken.
Vorige zondag hebben we kennisgemaakt met een andere ambachtelijke stiel, namelijk het maken van suiker. Een oom van één van onze mannen heeft zo een installatie om suikerriet te pletten door midde
l van twee ossen die ro
ndjes draaien en op die manier de stengels tussen hout persen. Het sap wordt uren gekookt op een houtvuur en wanneer het goed ingekookt is, wordt de brij in vormen gegoten. Na een paar uurtjes heb je dan blokken rietsuiker, 100% puur natuur. We hebben vier van die blokken meegekregen... zo zijn we ook weer voor een tijdje zoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten