Echte kunst

Hier zijn we nog eens, al zal het kort zijn, want het zijn drukke tijden hier op de werf. Pancho en Chino zijn nu een dikke week bezig met de reling van het terras en het gaat goed vooruit. Fantastisch wat die mannen maken, echte kunst. Pancho betrekt ons zoveel mogelijk bij het gebeuren en vraagt gaandeweg om samen over nieuwe wendingen na te denken, echt heel boeiend. Nog een tiental dagen en dan zou het klaar moeten zijn. Hier zijn al enkele foto´s, maar het zal pas schitteren als het af is. Deze foto is een week geleden getrokken, waar ze de eerste paal in de grond zetten. Zoals je ziet, wordt alles gemaakt uit ijzers. Dat ijzerwerk zal uiteindelijk omringd worden door gerecycleerde binnenbanden om zo het raamwerk op te vullen met beton. Zijn stijl doet een beetje aan Gaudí denken. De finishing touch verklappen we nog niet!
Een tiental dagen nog?! Ai ai ocharme die Bobette in de kitchenette... Het is toch een hele uitdaging om die gulzige mannen elke dag drie maaltijden te serveren gedurende bijna drie weken en dat op punctuele tijden mét koffiepauzes vóór en ná de middag. Euh, nog iets? Je moet er iets voor over hebben om een kunstenaar over de vloer te hebben, en het is zeker de moeite. Ze hebben bij ons al vele uithoeken van de wereld geproefd, van Nepalese dal bhat, naar Marokkaanse couscous tot Azteekse soep. Maar ik heb het gevoel dat ze nog het meest hun dagelijkse portie Costaricaanse bonen met rijst apprecieren. Eén dezer dagen gaan we toch eens vidée-friet maken. Wat door deze ervaring duidelijk is geworden voor ons, is dat we géén fulltime restaurant willen ;).

Grappig toeval is dat die Pancho België al sinds zijn kindertijd kent door strips van Asterix en Obelix te verslinden en weet dus hoe de (oude) Belgen kunnen zwelgen ;). Hij had zelfs een poster van het Atomium!

Gisteren is trouwens het eerste hout toegekomen voor de muren!!! Alle planken heb ik gewassen en vandaag hebben de mannen al een heel deel tegen de wand getimmerd. Dat ziet er goed uit!

Daarnaast zijn we ook druk met de tuin bezig. Vele buren (vooral de buitenlanders) brengen momenteel massa´s planten en bloemen naar ons (het regenseizoen is ideaal om aan te planten). Die willen we niet verloren laten gaan, dus moet al dat groen tussendoor ook nog geplant worden. Zo zijn onze dagen bijzonder druk gevuld en krijgt de tuin langzaam maar zeker vorm. We hebben ondertussen al veel heleconias, azalias, bamboe, bananenbomen, palmbomen, orchideen,... Mensen zijn zo vrijgevig hier!

De mannen zijn druk bezig met het raamwerk van het dak en de goot te maken, met alle acrobatische gevolgen van dien (die mannen zijn goed verzekerd by the way)!

Eind deze week komt het dak normaal gezien toe, dus volgende keer zullen de foto´s hopelijk weer veelbelovend zijn! Deze is nog mooi om af te sluiten: een motmot, prachtige vogel die ook wel ´bobo´ genoemd wordt. Bobo betekent ´dommerik´, gezien hij zo kort bij de mens komt zonder angst. Wat een compliment voor de mens zeg...

Het Pancho Project

Sinds ik een volbloed resident Tica ben, doe ik bijna niets anders meer dan koken en opdienen! Qué vida de una Tica ;). Op zondag help ik voortaan onze Belgisch/Franse chefkok in zijn nieuw restaurant Morphose (zie foto). Zo verdienen we een centje bij en eten we ook heel lekker op z´n Frans (bouillabaisse, coq au vin, crepe suzette,...)! En als ik thuis ben, dan kook ik drie maaltijden per dag voor onze nieuwe werkploeg. Inderdaad, als Pepe en Kathleen iets in hun kopke steken, dan gaan ze er ook voor, of wat had je gedacht? We wouden graag een kunstwerk van Pancho de kunstenaar, en voilá, een paar weken later is het zover... Het Universum heeft zijn werk weer goed gedaan!

Zo is Pancho (zie foto) samen met zijn helper Chino gisteren aan het project begonnen en verblijven ze hier een drietal weken vol pension (gezien gebrek aan slaapruimte bij ons, overnachten ze bij een buur). In de gietende regen kwamen ze toe, maar gelukkig zijn we sindsdien wat gespaard gebleven van drash-buien. Bedoeling is dat ze de inkomtrap en het terras gaan maken ´á la Pancho´... Gaandeweg zul je wel ontdekken wat deze stijl inhoudt. Het lijkt alvast veelbelovend.

Naast het werk en het verzorgen van onze vijf ´kinderen´ (nuestros hijos, zo noemt Pepe onze ploeg), proberen we ook tijd vrij te maken om ons sociaal te engageren. Zo ben ik (weeral!) eten gaan maken in het schooltje van Linda Vista met een zestal vrouwen. Het was schoolfeest en ze verkochten allerlei lekkernijen. Er was ook bingo! Grappige en zéér authentieke ervaring! Maiskorrels genoeg, maar geen prijzen in de wacht gesleept. De eerste prijs was trouwens een cheque van 10.000 colones (zo´n 15 euro). Waw, iedereen werd er wild enthousiast van, echt waar. Door het lint gaan voor 15 euro alsof we over een megabedrag spreken, terwijl je met 15 euro amper iets ziet liggen in je winkelkarretje. Wij doen hier bijna evenveel geld op als in België als we de supermarkt buiten komen. Maar moet je weten dat de mensen hier gemiddeld zo´n 400 euro per maand verdienen... Het leven is duur in Costa Rica; ik vraag me af hoe families hier overleven. Ja, véél rijst en bonen, en met ´véél´ bedoel ik twee tot drie keer per dag!

Ons huis schiet goed op, hoewel één van de bouwvakkers afwezig is de laatste paar dagen. Hij is net papa geworden en heeft dus een goeie reden om thuis te blijven.
Pepe neemt zijn plaats in en is nu lasser van dienst (niet zo goed idee trouwens om te lassen in macho bloot bovenlijf... toch maar een t-shirt aangetrokken daarna):

Zo ziet het er momenteel uit - het plastieke zeil is de plaats waar Pancho en Chino (de kerel rechts in beeld) de trap gaan bouwen:

Ziezo, dat was het alweer voor deze week vanuit de studio van de sterrenvogels.
Vele groetjes van ons allemaal, zijnde de zes Bob de Bouwers en Bobette in de kitchenette ;)!

Een nieuwe start

Het werd tijd voor ons om er even tussenuit te knijpen. Het was niet enkel de regen (en zelfs de kou!) hier in San Vito dat ons naar andere oorden deed rijden, maar ook de nood om eens te bezinnen in de natuur, om los te laten (er is zoveel gebeurd deze voorbije maanden), om te herbronnen. Dat heeft ne mens al eens nodig. De natuur was weer fantastisch hier met deze mooie les voor onze ogen: altijd vooruit blijven kijken met opgeheven hoofd en vol vertrouwen, zoals deze miereneter in Carara die wel tot 30meter hoogte geklommen is op deze tak:

Daar zijn we dus naartoe gegaan: Carara, een immens nationaal park waar de overgang van vochtig naar droog tropisch woud wordt gemaakt (een transitiebos), vlak aan de Pacifische Oceaan. Het natuurpark waar Pepe verschillende jaren heeft gegidst en ik zes maanden als vrijwilligster heb gewerkt (lang geleden!). Dat bos heeft vele zalfjes op onze ´wonden´gesmeerd... Naast deze miereneter mochten we ook neusbeertjes bewonderen, aapjes, gifkikkertjes, de rode papegaaien en zoveel meer. Bedankt Carara!

Ja, een oerwoud als dit werkt echt wel helend voor ons; je wordt volledig opgenomen in de wonderen van het woud en komt betoverd terug naar buiten! Ocharme, onze Pepe is stevig ziek geweest de voorbije week. Men dacht aan een tropische ziekte, dengue, omdat hij drie dagen op rij met hoge koorts lag te rillen en lijkbleek zag. Maar na een paar onderzoekjes bleek het om een ander soort virus te gaan, waar hij nu zo goed als vanaf is (buiten Carara, ook dankzij een paar medicijnen :)).

Naast de batterijen opladen in de natuur, hebben we ook oude vrienden teruggezien, gezwommen in de zee, Pepe zijn familie bezocht, lekker gaan eten en last but not least... mijn residentiekaart afgehaald in San Jose! Ik ben vanaf nu een officieel resident van Costa Rica, wat onder meer betekent dat ik niet om de drie maanden het land uit moet om mijn visa te vernieuwen. Een nieuwe fase! Dat hebben we op z´n Belgisch gevierd eenmaal terug thuis (ik mag mijn roots toch niet vergeten he), met een lekkere pint Leffe en Kriek, dat we hier in een supermarkt gevonden hebben: Belgische geuren en smaken... mmm!
Drie dagen weggeweest, maar ook heel blij om terug thuis te zijn. We zagen tot grote vreugde dat de werken weer goed opgeschoten waren. Hier een paar foto´s van vóór we vertrokken zijn. Deze mannen blijven ons verbazen: het zijn niet enkel bouwvakkers, maar ook circusartiesten, zoals je op de foto´s kan zien! De structuur van het bovenste dak is zo goed als klaar ondertussen.
Tot volgende week! En ja, je zit wel degelijk op de blog van de sterrenvogels, alleen in een nieuw kleedje en eindelijk met een link naar reacties. Dus als je iets te zeggen hebt, we horen het graag!

Festival eco-cultural

Amai, die week is weer snel voorbij gegaan. Ik kan de dagen niet meer bijhouden... We zijn precies in een sneltrein gestapt.

Deze week stond in het teken van ecologie en cutuur. Er werd een driedaags eco-cultureel festival door de Wilson Botanical Garden georganiseerd vooral voor schoolkinderen maar ook voor volwassenen. We wouden ons maar al te graag engageren voor dit evenement en dat is ons gelukt. Pepe heeft een paar rondleidingen mogen geven in de botanische tuin tot zijn grote vreugde, ik heb drie dagen lang gezichtjes zitten schilderen, want er werd gratis ´pinta caritas´aangeboden voor de kleintjes. Was echt een leuke ervaring, ook al komt dat misschien niet zo tot uiting op deze foto ;). Verder werden er lezingen over recyclage en natuurbehoud gegeven, werd de film Avatar met zijn prachtige boodschap gedraaid in het Cultureel Centrum van San Vito en werd er naast poppenkast over kikkertjes en dolfijnen ook een vrij podium geïnstalleerd. Er zit talent in San Vito: van rock tot didjeridoo-optredens. Fijn om terug eens wat cultuur op te snuiven, al is dit een lachertje als je vergelijkt met wat bv Leuven te bieden heeft. Maar het heeft zeker zijn charme!

Je kan al raden, véél nieuwe mensen leren kennen, dus ook een schot in de roos voor ons sociaal leven. Mooi meegenomen! Eén van die ontmoetingen was met Pancho, lokaal kunstenaar en eersteklas natuurgenieter. Een interessant geen alledaags figuur, is wel het minst wat men over hem kan zeggen: hij leeft zo goed als buiten en tussen zijn werkmaterialen (zie foto, hier woont hij). Onvoorstelbaar. Waarschijnlijk gaat hij een kunstwerk voor ons hotelleke maken. Dat zou de max zijn... Maar dat is to be continued, of beter gezegd, to be negociated.

Hoewel het weer niet echt meezat de voorbije week, hebben de jongens toch flink doorgewerkt in de bouw. Die mannen verdienen een medaille! Ondertussen is ook de eerste trap een feit:

Ze hebben op het bovenste verdiep verder gebouwd, namelijk de metalen en houten structuur van de muren en ramen in elkaar getimmerd. Zo moesten we goed bepalen hoe en waar de ramen zouden komen. Op dit moment lijkt het wel een poppenhuis ;).


Er gebeurt hier altijd wel iets interessants om te vertellen, maar vergeef me deze week mijn gebrek aan inspiratie om te schrijven, want een zeer dierbaar engeltje, dat 99 dagen op onze wereld heeft doorgebracht, is terug opgestegen naar de hemel. Wij hebben haar jammer genoeg nooit kunnen zien of vasthouden, maar de grote afstand België-Costa Rica heeft niet belet dat we haar niet gekend hebben, dankzij de vele mails, foto´s en telefoontjes van haar mama. Zo zit ze sinds haar geboorte diep in ons hart en daar zullen we haar wél voor altijd kunnen vasthouden.

Deze foto is getrokken de dag voor haar begrafenis:

Over een engeltje gesproken... xxx