Thanksgiving en zoveel meer

No worries folks, we worden hier zeker niet veramerikaanst ;), maar aan Thanksgiving konden we niet ontsnappen temidden van deze Gringo-gemeenschap in San Vito (dit is George). Deze vierde donderdag van november wordt noch in België, noch in Costa Rica gevierd, en al mag dit feest het summum van hypocrisie zijn (en eigenlijk weten de meeste Amerikanen dat ook wel hier), toch hebben we ons met volle overgave in het summum van zeldzaam eetgenot gestort.

Moet je weten dat Thanksgiving zijn oorsprong vindt in de tijd dat de Europeanen en de Mohawk-Indianen dikke vriendjes waren en de Roodhuiden aan de Bleekscheten leerden hoe ze de oogst konden redden om de winter door te komen. Voor de Amerikanen is deze feestdag nu een dag om dankbaar te zijn voor het voedsel en de vriendschap, voor de Indianen is dit een nationale rouwdag. I say no more.

Naast het lekker smullen bij onze Gringovriendjes, hebben we ook wel heel hard gewerkt de voorbije week. Zoals reeds gezegd, hebben we al verschillende verrassingen in onze tuin gehad, ondertussen ook een kudde torros over de vloer gekregen. Wij bleven achter met een verwoeste poort en met het verwijt van de boer dat wij verdorie onze poort moeten sluiten. Gezien deze buurt ook meerdere hanen telt, kunnen we al vanaf 3u ´s morgens meegenieten van hun zangwedstrijden. Stieren, hanen,... noem maar op, het zorgt ervoor dat ook wij heel vroeg uit de veren zijn en al om 6u op de bouw onze mouwen opstropen om aan de slag te gaan.

Pepe heeft de buitenmuren nu helemaal geverfd, waardoor het hout er netjes uitziet en tegelijkertijd beschermd tegen vocht en schimmel:

En zoals je ziet, staan alle ramen er nu ook in! Ik heb me gewaagd aan het schilderen van het afdak van het hele huis.












Tevreden, maar Pepe hield er krampen in de kuiten aan over en ik een stijve nek voor enkele dagen. Af en toe pauseren om te eten is een must en dat gebeurde de voorbije week op de meest gekke plaatsen, hier bv krijg ik door Pepe een kom muesli op het dak geserveerd:

Onze mannen doen het nog steeds geweldig. Het is te zeggen, 2 van de 3, want de Rony heeft zijn ontslag gegeven. We merkten de laatste tijd wat spanningen tussen hem en de rest van de groep en bovendien was hij steeds meer afwezig en werd zijn werk alsmaar slordiger. Beter zo dus, ook al zullen we hem missen. Onze bouwmeester heeft al iemand anders gevonden om toch goed vooruit te blijven gaan. We hebben sinds een paar weken ook nog een vierde persoon aangeworven, een jonge snaak van 19j die barst van de energie (één en al puberhormonen) en dus al het schupwerk op één been doet. Dit is ´em, onze kleine:


Bouwmeester Giovanni begint soms al om 4 uur ´s morgens te werken. Ook last van kraaiende hanen misschien? Toen hij op een dag lijkbleek uitschoot, heeft Pepe hem meegenomen naar een "sobadora", iemand die door enkele punten op je lichaam te masseren/stimuleren kwaaltjes kan oplossen. Het was de grootmoeder van onze kleine (Genaro) en het heeft nog geholpen ook. De volgende dag stond hij terug volle bak te werken, samen met zijn trouwe werkmaat Leo de beer:


En dan tot slot, hoe beter een week van hard labeur afsluiten dan met lekkere zelfgemaakte hamburgers en een paar goei pinten... en dat in onze nieuw living mét vloer én ramen!

¿Qué pasa?

Wij ons hart vasthouden voor natuurrampen in Haïti, terwijl we nu op het Journaal zien dat ons eigen Belgenlandje ook niet gespaard blijft van wateroverlast. Amai, daar staan de poorten ook wijd open. ¿Qué pasa en este mundo?

Na 10 dagen zijn wij eindelijk terug thuis geraakt. Jawel, veilig en droog dan nog wel. De rit was wel avontuurlijk: grote waterplassen doorsteken, af en toe zigzaggen om niet in de weggespoelde stukken van de baan mee te glijden. Gracias a Dios, zoals ze hier zeggen. We zijn thuis.

"Thuis" is nu een klein maar fijn Ticohuisje geworden op 15min rijden van onze bouw. De eigenaars van de vorige woonst zijn toegekomen, dus moesten we ons valiezen pakken. Het nieuwe huisje stond te huur en alles is er aanwezig, tot de zeep, lakens, zetel en wijnglazen toe. Toch weeral schoon geregeld. Deze morgen stond er een paard in de tuin, gisteren een snuffelende uitgehongerde hond in de keuken. Spannend wat we morgen tegenkomen!

De mensen die dit huisje voor ons gevonden hebben, zijn Amerikanen en wonen iets verderop. Een plezant koppel, leeftijdsgenoten en bovendien is zij ook zwanger. Leuk toeval.

Nog straffer vinden wij toch wel dat zij een grafisch ontwerpster is. Hallo?! Is dat niet precies wat we nodig hebben om ons logo en onze website te ontwerpen?! Ja, tijd om ook daar stilaan bij stil te staan. We hebben er al een vergadering opzitten en zijn aan het brainstormen geraakt. Het zal niet lang meer duren om de B&B zonder naam om te dopen tot... ???

We hopen dat we binnen een maand of zo intrek kunnen nemen in onze eigen woning.

Ze zijn de vensters nu aan het zetten.

Terwijl Rony de ceramieke vloer legt (de hele dag op zijn knieën ocharme), zijn Giovanni en Leo de keuken aan het ineenmetselen (daarna komen daar houten kasten in).

En Pepito? Die is bezig met het hout van de buitenmuren te schilderen. Foto volgt volgende week! En ik? Gelukkig is de miserabele periode van misselijkheid voorbij en kan ik terug vrolijk aan de slag op de bouw. Het is me zelfs gelukt om Vlaamse stoofvlees-friet (met Leffe) klaar te maken voor iedereen zónder misselijk te worden! We zijn terug goe bezig. Allé, in termen van ons kleine bescheiden persoonlijke leventje dan, want als we het hebben over "el mundo"... aiai... ¿Qué pasa en este mundo chicos?

Noodtoestand in Costa Rica

Blijkt toch dat dit regenseizoen zeer uitzonderlijk is. Ik dacht al die maanden "Hoe houden de mensen dit in godsnaam jaar in jaar uit vol, en dat een leven lang?! Ik zie dat precies niet zitten..." Maar overal waar we komen vertelt jong en oud dat ze dit nog nooit meegemaakt hebben. Lluvia fatal! No normal!

Elk jaar zijn er wel overstromingen, maar deze november liep echt wel de spuigaten uit... Op enkele dagen is er zoveel regen gevallen als normaal in de hele maand. Gevolg: veel dorpen en steden staan volledig blank, meer dan 1000 families zijn dakloos, zitten zonder water, zonder electriciteit. Op vele plaatsen zijn bruggen ingestort en tientallen mensen zijn nog vermist. In België is het misschien maar een klein blok op het nieuws en is het een peulschil vergeleken met het dodental dat het klimaat op andere plaatsen recent heeft geëist, maar in Costa Rica zijn we een tweedaagse periode van rouw ingetreden en is de noodtoestand afgeroepen. Klinkt zeer dramatisch, dat is het ook. Te weten dat dit zo kortbij gebeurt en op plaatsen waar je nét geweest bent, raakt je toch en doet je uit evenwicht wankelen.

Pepe en ik zijn een week geleden naar het andere uiterste van Costa Rica gereden, toen alles nog "normaal nat" was, zeg maar. We genoten van de trip, hadden zelfs mooie perioden van zon, zwommen in de zee, reden langs de hele Pacifische kustlijn tot in Guanacaste, de grens met Nicaragua. ´s Avonds lekkere pizza of verse vis aan het strand gaan eten. Zo lekker dat we de volgende middag terug aan datzelfde tafeltje zaten, maar plots met een heel ander gevoel. We zagen de beelden van waar we een paar dagen geleden voorbijgereden waren. Alles onder water! Een brug waar we overgereden waren, gewoon weggespoeld!

Ons idee om terug naar huis te keren, viel ook letterlijk in het water, want alle doorgangen naar het zuiden zijn geblokkeerd op dit moment: er zijn drie doorgangen, maar ofwel is de weg verzakt, ofwel is de brug ingestort, ofwel is de weg geblokkeerd door een stuk weggegleden berg. Daar gaan alle opties.

De ochtend na vertrek uit Guanacaste (waar we nog in deze mooie baai van Playa Conchal gezwommen hebben), begon het ook daar hevig te regenen. Wij ontsnapten eraan door de bergen van Monteverde in te rijden, waar een vriend van ons ons uitgenodigd had bij zijn familie te komen logeren. Pfiew, weer net ontsnapt aan een ingevallen brug, zo zagen we op tv ´s avonds. Ik kon mijn ogen niet geloven. Onze beschermengel doet zijn werk, da´s een feit waar we heel dankbaar om zijn.

Dus hier zitten we dan. Onverwacht terechtgekomen in een warme familie, midden in de bergen tussen het vee. Deze familie heeft een bescheiden melkerij, zoals de meesten in deze streek. Ik help in de keuken met de hippe mama, terwijl Pepe de koeien mee melkt en de stal proper maakt, samen met de pater familias en diens zonen.







Het geluk schuilt soms in een klein hoekje.
Doordat het noodweer ons niet toelaat te vertrekken, zitten we vast bij deze lieve familie in the middle of nowhere en dat doet eigenlijk deugd. Het doet ons beseffen hoezeer we de warmte en gezelligheid van onze eigen familie kortbij missen. Hoelang we hier nog blijven, weten we voorlopig niet. Liever wat langer ergens waar we veilig, geborgen en buiten de gevaarzone zitten, dan overhaast terug te keren. En we hebben vernomen dat San Vito nog leeft ;), alsook onze mannen, die dapper blijven doorwerken. Het voordeel van dat ruwe gebergte is dat er misschien wel veel regen is, maar zeker geen gevaar voor overstromingen. We zijn nu trouwens 6 maanden bezig met de bouw en zo ziet het er momenteel langs de buitenkant uit (volgende week worden de ramen gezet):


Eind deze week zou de tropische storm Tomas voorbijgetrokken zijn. Die gaat richting Haïti en wordt steeds woester en sterker... We houden ons hart vast.