Thanksgiving en zoveel meer

No worries folks, we worden hier zeker niet veramerikaanst ;), maar aan Thanksgiving konden we niet ontsnappen temidden van deze Gringo-gemeenschap in San Vito (dit is George). Deze vierde donderdag van november wordt noch in België, noch in Costa Rica gevierd, en al mag dit feest het summum van hypocrisie zijn (en eigenlijk weten de meeste Amerikanen dat ook wel hier), toch hebben we ons met volle overgave in het summum van zeldzaam eetgenot gestort.

Moet je weten dat Thanksgiving zijn oorsprong vindt in de tijd dat de Europeanen en de Mohawk-Indianen dikke vriendjes waren en de Roodhuiden aan de Bleekscheten leerden hoe ze de oogst konden redden om de winter door te komen. Voor de Amerikanen is deze feestdag nu een dag om dankbaar te zijn voor het voedsel en de vriendschap, voor de Indianen is dit een nationale rouwdag. I say no more.

Naast het lekker smullen bij onze Gringovriendjes, hebben we ook wel heel hard gewerkt de voorbije week. Zoals reeds gezegd, hebben we al verschillende verrassingen in onze tuin gehad, ondertussen ook een kudde torros over de vloer gekregen. Wij bleven achter met een verwoeste poort en met het verwijt van de boer dat wij verdorie onze poort moeten sluiten. Gezien deze buurt ook meerdere hanen telt, kunnen we al vanaf 3u ´s morgens meegenieten van hun zangwedstrijden. Stieren, hanen,... noem maar op, het zorgt ervoor dat ook wij heel vroeg uit de veren zijn en al om 6u op de bouw onze mouwen opstropen om aan de slag te gaan.

Pepe heeft de buitenmuren nu helemaal geverfd, waardoor het hout er netjes uitziet en tegelijkertijd beschermd tegen vocht en schimmel:

En zoals je ziet, staan alle ramen er nu ook in! Ik heb me gewaagd aan het schilderen van het afdak van het hele huis.












Tevreden, maar Pepe hield er krampen in de kuiten aan over en ik een stijve nek voor enkele dagen. Af en toe pauseren om te eten is een must en dat gebeurde de voorbije week op de meest gekke plaatsen, hier bv krijg ik door Pepe een kom muesli op het dak geserveerd:

Onze mannen doen het nog steeds geweldig. Het is te zeggen, 2 van de 3, want de Rony heeft zijn ontslag gegeven. We merkten de laatste tijd wat spanningen tussen hem en de rest van de groep en bovendien was hij steeds meer afwezig en werd zijn werk alsmaar slordiger. Beter zo dus, ook al zullen we hem missen. Onze bouwmeester heeft al iemand anders gevonden om toch goed vooruit te blijven gaan. We hebben sinds een paar weken ook nog een vierde persoon aangeworven, een jonge snaak van 19j die barst van de energie (één en al puberhormonen) en dus al het schupwerk op één been doet. Dit is ´em, onze kleine:


Bouwmeester Giovanni begint soms al om 4 uur ´s morgens te werken. Ook last van kraaiende hanen misschien? Toen hij op een dag lijkbleek uitschoot, heeft Pepe hem meegenomen naar een "sobadora", iemand die door enkele punten op je lichaam te masseren/stimuleren kwaaltjes kan oplossen. Het was de grootmoeder van onze kleine (Genaro) en het heeft nog geholpen ook. De volgende dag stond hij terug volle bak te werken, samen met zijn trouwe werkmaat Leo de beer:


En dan tot slot, hoe beter een week van hard labeur afsluiten dan met lekkere zelfgemaakte hamburgers en een paar goei pinten... en dat in onze nieuw living mét vloer én ramen!