Noodtoestand in Costa Rica

Blijkt toch dat dit regenseizoen zeer uitzonderlijk is. Ik dacht al die maanden "Hoe houden de mensen dit in godsnaam jaar in jaar uit vol, en dat een leven lang?! Ik zie dat precies niet zitten..." Maar overal waar we komen vertelt jong en oud dat ze dit nog nooit meegemaakt hebben. Lluvia fatal! No normal!

Elk jaar zijn er wel overstromingen, maar deze november liep echt wel de spuigaten uit... Op enkele dagen is er zoveel regen gevallen als normaal in de hele maand. Gevolg: veel dorpen en steden staan volledig blank, meer dan 1000 families zijn dakloos, zitten zonder water, zonder electriciteit. Op vele plaatsen zijn bruggen ingestort en tientallen mensen zijn nog vermist. In België is het misschien maar een klein blok op het nieuws en is het een peulschil vergeleken met het dodental dat het klimaat op andere plaatsen recent heeft geëist, maar in Costa Rica zijn we een tweedaagse periode van rouw ingetreden en is de noodtoestand afgeroepen. Klinkt zeer dramatisch, dat is het ook. Te weten dat dit zo kortbij gebeurt en op plaatsen waar je nét geweest bent, raakt je toch en doet je uit evenwicht wankelen.

Pepe en ik zijn een week geleden naar het andere uiterste van Costa Rica gereden, toen alles nog "normaal nat" was, zeg maar. We genoten van de trip, hadden zelfs mooie perioden van zon, zwommen in de zee, reden langs de hele Pacifische kustlijn tot in Guanacaste, de grens met Nicaragua. ´s Avonds lekkere pizza of verse vis aan het strand gaan eten. Zo lekker dat we de volgende middag terug aan datzelfde tafeltje zaten, maar plots met een heel ander gevoel. We zagen de beelden van waar we een paar dagen geleden voorbijgereden waren. Alles onder water! Een brug waar we overgereden waren, gewoon weggespoeld!

Ons idee om terug naar huis te keren, viel ook letterlijk in het water, want alle doorgangen naar het zuiden zijn geblokkeerd op dit moment: er zijn drie doorgangen, maar ofwel is de weg verzakt, ofwel is de brug ingestort, ofwel is de weg geblokkeerd door een stuk weggegleden berg. Daar gaan alle opties.

De ochtend na vertrek uit Guanacaste (waar we nog in deze mooie baai van Playa Conchal gezwommen hebben), begon het ook daar hevig te regenen. Wij ontsnapten eraan door de bergen van Monteverde in te rijden, waar een vriend van ons ons uitgenodigd had bij zijn familie te komen logeren. Pfiew, weer net ontsnapt aan een ingevallen brug, zo zagen we op tv ´s avonds. Ik kon mijn ogen niet geloven. Onze beschermengel doet zijn werk, da´s een feit waar we heel dankbaar om zijn.

Dus hier zitten we dan. Onverwacht terechtgekomen in een warme familie, midden in de bergen tussen het vee. Deze familie heeft een bescheiden melkerij, zoals de meesten in deze streek. Ik help in de keuken met de hippe mama, terwijl Pepe de koeien mee melkt en de stal proper maakt, samen met de pater familias en diens zonen.







Het geluk schuilt soms in een klein hoekje.
Doordat het noodweer ons niet toelaat te vertrekken, zitten we vast bij deze lieve familie in the middle of nowhere en dat doet eigenlijk deugd. Het doet ons beseffen hoezeer we de warmte en gezelligheid van onze eigen familie kortbij missen. Hoelang we hier nog blijven, weten we voorlopig niet. Liever wat langer ergens waar we veilig, geborgen en buiten de gevaarzone zitten, dan overhaast terug te keren. En we hebben vernomen dat San Vito nog leeft ;), alsook onze mannen, die dapper blijven doorwerken. Het voordeel van dat ruwe gebergte is dat er misschien wel veel regen is, maar zeker geen gevaar voor overstromingen. We zijn nu trouwens 6 maanden bezig met de bouw en zo ziet het er momenteel langs de buitenkant uit (volgende week worden de ramen gezet):


Eind deze week zou de tropische storm Tomas voorbijgetrokken zijn. Die gaat richting Haïti en wordt steeds woester en sterker... We houden ons hart vast.