Tropische stormen

Het leven in de tropen... Een leven apart. Vooral dan in het regenseizoen. En vooral dan voor mensen die dit weer niet gewoon zijn. September en oktober zijn de ergste maanden en dat hebben we geweten (kom vooral niet naar hier tijdens deze maanden!). Momenteel raast Matthew langs de kusten van Centraal-Amerika, een tropische storm die opklimt tot Mexico. In heel Costa Rica regent het al dagenlang bijna non stop en op verschillende plaatsen zijn al overstromingen. Wij komen momenteel onze berg niet af, hier zitten we nog relatief goed, in die zin dat er geen overstromingen zijn.

Het leven in ons huisje... Dat behoort nu tot het verleden. Ja, met neergebogen hoofd moeten we aanvaarden dat de natuur ons na zes maanden uit onze schuur zet. Zoveel regen en wind maakt dat alles zo vochtig en klam wordt, dat de geur binnen ondraaglijk en zelfs ongezond geworden is. We hoppen nu al een paar nachten van hotelkamer tot hotelkamer op zoek naar een tijdelijke oplossing. En een oplossing is in zicht. Een Amerikaans koppel die nu in de VS verblijft tot november, heeft ons hun huisje aangeboden. Yes! We kunnen ergens terecht waar we droog, hygienisch en privé zitten en daarenboven niet ver van onze bouw. Oef, da´s weer mooi geregeld.

Over de bouw gesproken, die gaat dapper en onverwijld door: volgende week gaan ze de electriciteit leggen, dan volgt het plafond en gaan we terug naar San Jose om de tegels te halen. Een paar borrels rum helpt om de moraal van de mannen hoog te houden, al zijn deze mensen dit soort weer gewoon en tast het hun humeur niet aan. Respect!

We hebben al veel verhalen te vertellen aan onze kinderen en kleinkinderen als je het mij vraagt :).

Día de la Independencia

Feest! Afgelopen woensdag 15 september vierde het hele land de dag van de Onafhankelijkheid van Costa Rica. Hum, dat vraagt misschien om een beetje geschiedenisles...

Zoals de meesten wel weten, werd Costa Rica in de zestiende eeuw door de Spanjaarden onderworpen, nadat deze rijke kust door Colombus ontdekt werd (zo beweren de klassieke geschiedenisboeken toch). In 1821 werd het een deel van het onafhankelijke Mexicaanse rijk, waarvan het zich 2 jaar later met andere Centraal-Amerikaanse landen afscheidde om de Verenigde Staten van Centraal-Amerika te vormen. In 1840 viel deze federatie uit elkaar en grosso modo gesteld (want niet iedereen vindt geschiedenis bijster interessant), kent men sindsdien de democratie in dit land. Nadat het leger afgeschaft werd in Costa Rica, nu al 62 jaar geleden, is het land gevrijwaard gebleven van geweld in tegenstelling tot veel van zijn buurlanden.

Het geld werd dus niet niet in militaire doeleinden gepompt maar ging vooral naar onderwijs en gezondheidszorg, en dat is nog steeds het geval. Zo is Costa Rica één van de welvarendste landen van Latijns-Amerika geworden, ook wel bekend als "het Zwitserland van Centraal-Amerika". Ja echt, dit is een veilig land zowel om te wonen als voor toeristen! Toerisme is trouwens de grootste bron van inkomsten hier, ook vooral dankzij het goedgeorganiseerde ecologische beleid en de vele nationale natuurparken.

En zodus, op 15 september komen alle scholieren met hun trommels op straat en tonen de danseresjes hun beste folklorische pasjes om het einde van de kolonisatie te herdenken en te vieren. Deze foto´s zijn in San Vito getrokken. Een mooie dag! Alle winkels waren natuurlijk gesloten, maar gelukkig kunnen we altijd terecht in het supermarktje op 500m van ons thuis (zie foto beneden). Elk dorp is zo een bazaartje rijk en wordt hier een "pulperia" genoemd. Meestal staat er een oud vrouwtje achter de toog (bij ons heet de bomma Doña Olda) en verkoopt er zowat alles wat je je maar kan indenken, zolang je niet in hoeveelheid overdrijft. Met andere woorden, vraag geen 12 eieren, maar twee, of vraag één asperine ipv een heel doosje. Je kan zelfs één stengeltje van een bos selder kopen!

Niemand werkt dus op de nationale feestdag, behalve natuurlijk (buiten de pulperias)... onze mannen!
(alle, zij hebben zaterdag verlof genomen, toch).

Afgelopen week hebben ze de binnenmuren gezet, die ze nu aan het afwerken zijn. We zien nu al echt de verschillende kamers! So close... en toch nog zoveel werk!

Het oude gezegde begint nu toch een beetje de kop op te steken: de laatste loodjes wegen het zwaarst... Misschien nog een maand? Misschien nog een beetje langer of zal het toch eerder klaar zijn om onze intrek te kunnen nemen? Pepe zijn mijmerende blik uit het venster van onze toekomstige slaapkamer spreekt boekdelen en hoopt voor het beste, maar we zien wel. Wat die mannen tot nu toe al gepresteerd hebben... amai chapeau! We mogen ons geduld niet verliezen ;)

Gisteren zijn we nog eens een kijkje gaan nemen in de Botanische Tuin en het zien van deze schitterende luiaard met zijn eeuwige smile plaatste alles al gauw weer in perspectief, zoals de natuur dat altijd opnieuw weer doet. Hang in there...

PS: Ons fototoestel is nog steeds niet hersteld (tja sommige dingen gaan hier ook écht wel traag), dus de foto´s hebben we met onze gsm getrokken.

Hasta la semana próxima!

Van hoofdstad naar indianen

Hehe, we zijn terug thuis op onze berg! Enkele dagen doorbrengen in de hoofdstad heeft een hoge prijs qua gezondheid: drukke agenda, slecht slapen, veel te veel mensen naar ons goesting en worst of all... stinkende uitlaatgassen alom. Maar we hebben heel wat gerealiseerd op die paar dagen in San Jose en zoals altijd proberen we het aangename aan het nuttige te koppelen. Mmm, zo zijn we lekkere sushi gaan eten, iets waar ze in San Vito nog nooit van gehoord hebben!

Onze zaak staat sinds vandaag officieel geregistreerd. "Aves y estrellas de Linda Vista s.a.", zo luidt de commerciële naam van de naamloze venootschap (wat zoveel betekent als "Vogels en sterren van Linda Vista n.v."). Dat betekent nog niet dat de naam van onze Bed&Breakfast een feit is... Die ingeving laat even op zich wachten, maar zal ooit wel komen zeker. Het doet ons veel plezier dat we ondertussal al een mail ontvangen hebben met de vraag om begin volgend jaar te komen logeren in de "B&B zonder naam". Grappig!

Terwijl onze mannen de vloeren ijverig aan het betonneren waren (een heel karwei zoals op de foto te zien), zijn wij in San Jose op zoek gegaan naar de tegels.

We hebben een atelier gevonden waar men de tegels nog maakt zoals in den goeie ouwe tijd. De voorbije tientallen jaren was deze tegel te min geworden voor de mensen en werd het een "armemanstegel". Maar nu is deze ambachtelijke tegel aan een revival toe en natuurlijk is het net dit dat bij ons in de smaak viel. Het noemt "mozaico" en wordt tegel per tegel in een vorm gegoten, geperst en dan geverfd met aardetinten gemengd met cement. Binnen drie weken mogen we de tegels gaan ophalen. Alvast een voorsmaakje:






Op de terugweg naar huis besloten we een indianenreservaat te bezoeken. In Costa Rica wonen nog maar enkele stammen (waarvan de meesten in het zuiden van het land gelegen zijn) en één daarvan ligt op een uurtje rijden van waar we wonen. Boruca heet deze stam. Moesten we ons verwacht hebben aan naakte mannekes in hutjes van stro en verwelkomd worden door het opperhoofd, dan waren we grandioos ontgoocheld geweest. Dit geromantiseerde beeld laten we best achterwege in deze wereld, al moet ik erbij zeggen dat je bij deze mensen niet zonder een 4x4 geraakt en ze zeer afgelegen wonen in een prachtig stukje natuur. Ze hebben zeker nog waarden van hun eigen cultuur behouden, maar ook daar lopen ze met jeans rond, gaan mensen naar de katholieke kerk en zie je kopjes met gitzwarte haren uitsteken boven een pc. Maar toch, indianen blijven indianen waar, hoe je het draait of keert, altijd een waas van mystiek en geheimzinnigheid rond hangt. Ik hoop dat we ooit eens voor enkele dagen naar hier kunnen komen om een beter beeld te krijgen van deze creatieve gemeenschap.

We hebben er een masker gekocht die de diablito voorstelt (de maker van het masker signeert hier voor Pepe). Tijdens dit ritueel met de diablitomaskers verdrijven de indianen de blanken en symboliseren op die manier het verzet tegen onderdrukking. We zijn er toch veilig weggeraakt...

Het mysterie van de nacht

Alweer een week voorbijgevlogen! Alweer een week hard gewerkt te huize van de sterrenvogels.

Op dit moment is er een firma bezig de dakgoot te leggen, beter gekend als "cornich" zoals Pepe dat zo schoon geleerd heeft in Leuven.

Wat onze mannen betreft, die willen we een paar dagen verlof geven, want ze zijn nu al vijf maanden non stop bezig, zes dagen per week. Maar houd die mannen maar eens thuis! Die zijn hier met geen stokken weg te krijgen. Ze zijn nu tegen honderd per uur de binnenmuren aan het installeren.

Deze kamer hier is er eentje voor de gasten. Die moet dus piccobello in orde komen. Misschien is alles nog een beetje onduidelijk zo op foto, maar binnen enkele weken zal het er alweer heel anders uitzien.

Nu de muren wit zijn, lijkt het huis nog groter! Goh, we zijn volop aan het brainstormen over de kleurencombinaties van de verschillende kamers. Een hele karwei. Als er een kleurenspecialist enige suggesties heeft, laat maar komen! De foto hieronder is van op het tweede verdiep getrokken en is deels de kamer van de receptie (links) en de keuken (rechts in beeld).

Volgende week rijden we tot de hoofdstad San Jose om tegels te kopen voor de vloeren.
De verf gaan we hoogstwaarschijnlijk in Panama kopen. Daar is alles veel goedkoper. Dus profiteren de inwoners van deze regio ervan om hun inkopen aan de andere kant van de grens te doen, gezien het maar een tiental kilometer rijden is tot aan de Panamese grens. En hoewel je eigenlijk niets mag invoeren in Costa Rica -oeps-(omwille van de taxen), zijn er natuurlijk "smokkelroutes" over de grens die Pepe al mooi uitgestippeld heeft met wat hulp van de buren. We zitten hier after all in Latijn-Amerika nietwaar :).

Met Pepe en mezelf gaat het beregoed, al is het soms ook wel berekoud in onze schuur. Hier ben ik bezig met mijn dagelijkse "koffieronde" voor de mannen. Sinds ik terug ben, koken we veel samen (al lijkt Pepe de afwas minder leuk te vinden) en wisselen we massa´s ideeen uit in deze nieuwe fase van de bouw. Nu de ruwbouw gedaan is, zijn er heel veel details om over na te denken. Soms zijn we helemaal dolgeraaid van al dat gepeins en gepieker. Dan zetten we een filmpje op om het verstand op nul te brengen en vallen meestal nog voor het einde in slaap. En dan... begint het mysterie van de nacht.

Al een hele week lang worden we midden in de nacht gewekt door allerlei geluiden rond onze schuur. Eerst horen we in de keuken potten en pannen rammelen, en daarna geknabbel langs de muren van de schuur. Van zodra we naar buiten sluipen om te zien welk wezen zich hieraan waagt, spurt het razendsnel weg. We hebben dus nog niet de kans gehad om dit dier te ontmaskeren, maar we denken dat het om verscheidene beesten gaat. Een hond zit er al zeker bij, dan een wilde kat of zo en iets met kleine pootjes (wasbeer of neusbeer). ´s Morgens ligt er spaghetti, cornflakes, linzen noem-maar-op (alles wat we netjes bewaren) uitgepreid over de grond. Elke dag vinden we iets nieuws uit om dit te voorkomen, maar ze hebben de nieuwe opslagplekjes snel door. Pepe is nu een stalen vuilbak aan ineenknutselen, zo eentje waar zelfs geen kakkerlak binnenkruipt. Dit is trouwens een neusbeertje. Zou zo een schattig dier de dader kunnen zijn?