Van hoofdstad naar indianen

Hehe, we zijn terug thuis op onze berg! Enkele dagen doorbrengen in de hoofdstad heeft een hoge prijs qua gezondheid: drukke agenda, slecht slapen, veel te veel mensen naar ons goesting en worst of all... stinkende uitlaatgassen alom. Maar we hebben heel wat gerealiseerd op die paar dagen in San Jose en zoals altijd proberen we het aangename aan het nuttige te koppelen. Mmm, zo zijn we lekkere sushi gaan eten, iets waar ze in San Vito nog nooit van gehoord hebben!

Onze zaak staat sinds vandaag officieel geregistreerd. "Aves y estrellas de Linda Vista s.a.", zo luidt de commerciële naam van de naamloze venootschap (wat zoveel betekent als "Vogels en sterren van Linda Vista n.v."). Dat betekent nog niet dat de naam van onze Bed&Breakfast een feit is... Die ingeving laat even op zich wachten, maar zal ooit wel komen zeker. Het doet ons veel plezier dat we ondertussal al een mail ontvangen hebben met de vraag om begin volgend jaar te komen logeren in de "B&B zonder naam". Grappig!

Terwijl onze mannen de vloeren ijverig aan het betonneren waren (een heel karwei zoals op de foto te zien), zijn wij in San Jose op zoek gegaan naar de tegels.

We hebben een atelier gevonden waar men de tegels nog maakt zoals in den goeie ouwe tijd. De voorbije tientallen jaren was deze tegel te min geworden voor de mensen en werd het een "armemanstegel". Maar nu is deze ambachtelijke tegel aan een revival toe en natuurlijk is het net dit dat bij ons in de smaak viel. Het noemt "mozaico" en wordt tegel per tegel in een vorm gegoten, geperst en dan geverfd met aardetinten gemengd met cement. Binnen drie weken mogen we de tegels gaan ophalen. Alvast een voorsmaakje:






Op de terugweg naar huis besloten we een indianenreservaat te bezoeken. In Costa Rica wonen nog maar enkele stammen (waarvan de meesten in het zuiden van het land gelegen zijn) en één daarvan ligt op een uurtje rijden van waar we wonen. Boruca heet deze stam. Moesten we ons verwacht hebben aan naakte mannekes in hutjes van stro en verwelkomd worden door het opperhoofd, dan waren we grandioos ontgoocheld geweest. Dit geromantiseerde beeld laten we best achterwege in deze wereld, al moet ik erbij zeggen dat je bij deze mensen niet zonder een 4x4 geraakt en ze zeer afgelegen wonen in een prachtig stukje natuur. Ze hebben zeker nog waarden van hun eigen cultuur behouden, maar ook daar lopen ze met jeans rond, gaan mensen naar de katholieke kerk en zie je kopjes met gitzwarte haren uitsteken boven een pc. Maar toch, indianen blijven indianen waar, hoe je het draait of keert, altijd een waas van mystiek en geheimzinnigheid rond hangt. Ik hoop dat we ooit eens voor enkele dagen naar hier kunnen komen om een beter beeld te krijgen van deze creatieve gemeenschap.

We hebben er een masker gekocht die de diablito voorstelt (de maker van het masker signeert hier voor Pepe). Tijdens dit ritueel met de diablitomaskers verdrijven de indianen de blanken en symboliseren op die manier het verzet tegen onderdrukking. We zijn er toch veilig weggeraakt...