Leef smakelijk!

Zoals de meesten wel al weten, ontkennen we niet dat genieten van lekker eten belangrijk is in onze familie. Voor de eindejaarsfeesten geven we hieronder dan ook graag ons beste recept prijs, zodat al wie dit gerecht (s)maakt een gelukkig 2011 tegemoet gaat.

Ingredienten:
1 blik geduld
1 grote soeplepel geluk
1 potje rust en gezelligheid

een snuifje moed tegen verdriet en tegenslag

Bereidingswijze:
Meng alle ingredienten goed door elkaar en kruid met wat humor en een portie blijdschap.
Laat het geheel stoven op véél warmte en licht.
Besprenkel het gerecht daarna met pure verwondering.
Doe alles in een kom van liefde.
Serveer met een glimlach op de tafel van vriendschap en

drink er een glas vol dankbaarheid op het leven bij.

Extra tip voor het slagen van dit gerecht: doe er nog een paar dromen bij.

Leef smakelijk!

Groetjes uit Costa Rica van de sterrenvogels.

Fijne Kerstdagen!

Beste mensen, het is een tijdje geleden dat er nog wat nieuws van ons avontuur is verschenen. Er is veel gebeurd tijdens deze maand waardoor de blog onbeschreven is gebleven. Na de feestdagen zijn we er terug, maar voor nu willen we dit alvast zeggen aan onze trouwe volgers, familie en vrienden:

FELIZ NAVIDAD, FIJNE KERST, MERRY CHRISTMAS!

Mijn ouders zijn hier toegekomen, dus wij genieten niet alleen van een letterlijk warme periode (de zomer is hier eindelijk begonnen!) maar ook van emotioneel warme dagen verenigd met onze familie tijdens deze feestdagen. En zelfs de kerstman heeft zijn weg naar Costa Rica gevonden. We hebben een glimp van hem kunnen opvangen in een piepklein dorpje, waar deze gekke man in het rood een beetje raar bekeken werd, maar waar de kindjes eens zo blij én verbaasd waren met de cadeautjes die hij uitdeelde:











Veel liefde, genegenheid, vriendschap en een goede gezondheid... Er gaat niets boven dat (buiten kerstcadeautjes voor de kinderen), dus dat wensen we jullie van harte toe!

Geniet van deze mooie winterdagen in België, koud buiten maar hopelijk warm vanbinnen.

Een hartegroet vanuit het sterrenvogelnest

Thanksgiving en zoveel meer

No worries folks, we worden hier zeker niet veramerikaanst ;), maar aan Thanksgiving konden we niet ontsnappen temidden van deze Gringo-gemeenschap in San Vito (dit is George). Deze vierde donderdag van november wordt noch in België, noch in Costa Rica gevierd, en al mag dit feest het summum van hypocrisie zijn (en eigenlijk weten de meeste Amerikanen dat ook wel hier), toch hebben we ons met volle overgave in het summum van zeldzaam eetgenot gestort.

Moet je weten dat Thanksgiving zijn oorsprong vindt in de tijd dat de Europeanen en de Mohawk-Indianen dikke vriendjes waren en de Roodhuiden aan de Bleekscheten leerden hoe ze de oogst konden redden om de winter door te komen. Voor de Amerikanen is deze feestdag nu een dag om dankbaar te zijn voor het voedsel en de vriendschap, voor de Indianen is dit een nationale rouwdag. I say no more.

Naast het lekker smullen bij onze Gringovriendjes, hebben we ook wel heel hard gewerkt de voorbije week. Zoals reeds gezegd, hebben we al verschillende verrassingen in onze tuin gehad, ondertussen ook een kudde torros over de vloer gekregen. Wij bleven achter met een verwoeste poort en met het verwijt van de boer dat wij verdorie onze poort moeten sluiten. Gezien deze buurt ook meerdere hanen telt, kunnen we al vanaf 3u ´s morgens meegenieten van hun zangwedstrijden. Stieren, hanen,... noem maar op, het zorgt ervoor dat ook wij heel vroeg uit de veren zijn en al om 6u op de bouw onze mouwen opstropen om aan de slag te gaan.

Pepe heeft de buitenmuren nu helemaal geverfd, waardoor het hout er netjes uitziet en tegelijkertijd beschermd tegen vocht en schimmel:

En zoals je ziet, staan alle ramen er nu ook in! Ik heb me gewaagd aan het schilderen van het afdak van het hele huis.












Tevreden, maar Pepe hield er krampen in de kuiten aan over en ik een stijve nek voor enkele dagen. Af en toe pauseren om te eten is een must en dat gebeurde de voorbije week op de meest gekke plaatsen, hier bv krijg ik door Pepe een kom muesli op het dak geserveerd:

Onze mannen doen het nog steeds geweldig. Het is te zeggen, 2 van de 3, want de Rony heeft zijn ontslag gegeven. We merkten de laatste tijd wat spanningen tussen hem en de rest van de groep en bovendien was hij steeds meer afwezig en werd zijn werk alsmaar slordiger. Beter zo dus, ook al zullen we hem missen. Onze bouwmeester heeft al iemand anders gevonden om toch goed vooruit te blijven gaan. We hebben sinds een paar weken ook nog een vierde persoon aangeworven, een jonge snaak van 19j die barst van de energie (één en al puberhormonen) en dus al het schupwerk op één been doet. Dit is ´em, onze kleine:


Bouwmeester Giovanni begint soms al om 4 uur ´s morgens te werken. Ook last van kraaiende hanen misschien? Toen hij op een dag lijkbleek uitschoot, heeft Pepe hem meegenomen naar een "sobadora", iemand die door enkele punten op je lichaam te masseren/stimuleren kwaaltjes kan oplossen. Het was de grootmoeder van onze kleine (Genaro) en het heeft nog geholpen ook. De volgende dag stond hij terug volle bak te werken, samen met zijn trouwe werkmaat Leo de beer:


En dan tot slot, hoe beter een week van hard labeur afsluiten dan met lekkere zelfgemaakte hamburgers en een paar goei pinten... en dat in onze nieuw living mét vloer én ramen!

¿Qué pasa?

Wij ons hart vasthouden voor natuurrampen in Haïti, terwijl we nu op het Journaal zien dat ons eigen Belgenlandje ook niet gespaard blijft van wateroverlast. Amai, daar staan de poorten ook wijd open. ¿Qué pasa en este mundo?

Na 10 dagen zijn wij eindelijk terug thuis geraakt. Jawel, veilig en droog dan nog wel. De rit was wel avontuurlijk: grote waterplassen doorsteken, af en toe zigzaggen om niet in de weggespoelde stukken van de baan mee te glijden. Gracias a Dios, zoals ze hier zeggen. We zijn thuis.

"Thuis" is nu een klein maar fijn Ticohuisje geworden op 15min rijden van onze bouw. De eigenaars van de vorige woonst zijn toegekomen, dus moesten we ons valiezen pakken. Het nieuwe huisje stond te huur en alles is er aanwezig, tot de zeep, lakens, zetel en wijnglazen toe. Toch weeral schoon geregeld. Deze morgen stond er een paard in de tuin, gisteren een snuffelende uitgehongerde hond in de keuken. Spannend wat we morgen tegenkomen!

De mensen die dit huisje voor ons gevonden hebben, zijn Amerikanen en wonen iets verderop. Een plezant koppel, leeftijdsgenoten en bovendien is zij ook zwanger. Leuk toeval.

Nog straffer vinden wij toch wel dat zij een grafisch ontwerpster is. Hallo?! Is dat niet precies wat we nodig hebben om ons logo en onze website te ontwerpen?! Ja, tijd om ook daar stilaan bij stil te staan. We hebben er al een vergadering opzitten en zijn aan het brainstormen geraakt. Het zal niet lang meer duren om de B&B zonder naam om te dopen tot... ???

We hopen dat we binnen een maand of zo intrek kunnen nemen in onze eigen woning.

Ze zijn de vensters nu aan het zetten.

Terwijl Rony de ceramieke vloer legt (de hele dag op zijn knieën ocharme), zijn Giovanni en Leo de keuken aan het ineenmetselen (daarna komen daar houten kasten in).

En Pepito? Die is bezig met het hout van de buitenmuren te schilderen. Foto volgt volgende week! En ik? Gelukkig is de miserabele periode van misselijkheid voorbij en kan ik terug vrolijk aan de slag op de bouw. Het is me zelfs gelukt om Vlaamse stoofvlees-friet (met Leffe) klaar te maken voor iedereen zónder misselijk te worden! We zijn terug goe bezig. Allé, in termen van ons kleine bescheiden persoonlijke leventje dan, want als we het hebben over "el mundo"... aiai... ¿Qué pasa en este mundo chicos?

Noodtoestand in Costa Rica

Blijkt toch dat dit regenseizoen zeer uitzonderlijk is. Ik dacht al die maanden "Hoe houden de mensen dit in godsnaam jaar in jaar uit vol, en dat een leven lang?! Ik zie dat precies niet zitten..." Maar overal waar we komen vertelt jong en oud dat ze dit nog nooit meegemaakt hebben. Lluvia fatal! No normal!

Elk jaar zijn er wel overstromingen, maar deze november liep echt wel de spuigaten uit... Op enkele dagen is er zoveel regen gevallen als normaal in de hele maand. Gevolg: veel dorpen en steden staan volledig blank, meer dan 1000 families zijn dakloos, zitten zonder water, zonder electriciteit. Op vele plaatsen zijn bruggen ingestort en tientallen mensen zijn nog vermist. In België is het misschien maar een klein blok op het nieuws en is het een peulschil vergeleken met het dodental dat het klimaat op andere plaatsen recent heeft geëist, maar in Costa Rica zijn we een tweedaagse periode van rouw ingetreden en is de noodtoestand afgeroepen. Klinkt zeer dramatisch, dat is het ook. Te weten dat dit zo kortbij gebeurt en op plaatsen waar je nét geweest bent, raakt je toch en doet je uit evenwicht wankelen.

Pepe en ik zijn een week geleden naar het andere uiterste van Costa Rica gereden, toen alles nog "normaal nat" was, zeg maar. We genoten van de trip, hadden zelfs mooie perioden van zon, zwommen in de zee, reden langs de hele Pacifische kustlijn tot in Guanacaste, de grens met Nicaragua. ´s Avonds lekkere pizza of verse vis aan het strand gaan eten. Zo lekker dat we de volgende middag terug aan datzelfde tafeltje zaten, maar plots met een heel ander gevoel. We zagen de beelden van waar we een paar dagen geleden voorbijgereden waren. Alles onder water! Een brug waar we overgereden waren, gewoon weggespoeld!

Ons idee om terug naar huis te keren, viel ook letterlijk in het water, want alle doorgangen naar het zuiden zijn geblokkeerd op dit moment: er zijn drie doorgangen, maar ofwel is de weg verzakt, ofwel is de brug ingestort, ofwel is de weg geblokkeerd door een stuk weggegleden berg. Daar gaan alle opties.

De ochtend na vertrek uit Guanacaste (waar we nog in deze mooie baai van Playa Conchal gezwommen hebben), begon het ook daar hevig te regenen. Wij ontsnapten eraan door de bergen van Monteverde in te rijden, waar een vriend van ons ons uitgenodigd had bij zijn familie te komen logeren. Pfiew, weer net ontsnapt aan een ingevallen brug, zo zagen we op tv ´s avonds. Ik kon mijn ogen niet geloven. Onze beschermengel doet zijn werk, da´s een feit waar we heel dankbaar om zijn.

Dus hier zitten we dan. Onverwacht terechtgekomen in een warme familie, midden in de bergen tussen het vee. Deze familie heeft een bescheiden melkerij, zoals de meesten in deze streek. Ik help in de keuken met de hippe mama, terwijl Pepe de koeien mee melkt en de stal proper maakt, samen met de pater familias en diens zonen.







Het geluk schuilt soms in een klein hoekje.
Doordat het noodweer ons niet toelaat te vertrekken, zitten we vast bij deze lieve familie in the middle of nowhere en dat doet eigenlijk deugd. Het doet ons beseffen hoezeer we de warmte en gezelligheid van onze eigen familie kortbij missen. Hoelang we hier nog blijven, weten we voorlopig niet. Liever wat langer ergens waar we veilig, geborgen en buiten de gevaarzone zitten, dan overhaast terug te keren. En we hebben vernomen dat San Vito nog leeft ;), alsook onze mannen, die dapper blijven doorwerken. Het voordeel van dat ruwe gebergte is dat er misschien wel veel regen is, maar zeker geen gevaar voor overstromingen. We zijn nu trouwens 6 maanden bezig met de bouw en zo ziet het er momenteel langs de buitenkant uit (volgende week worden de ramen gezet):


Eind deze week zou de tropische storm Tomas voorbijgetrokken zijn. Die gaat richting Haïti en wordt steeds woester en sterker... We houden ons hart vast.

Watervallen en co

We hoopten al een paar reacties te mogen ontvangen op onze laatste blog vooraleer de pen verder zou vloeien. Welke straffe verhalen moet ne mens anders nog bovenhalen om een reactie uit te lokken he... Bij deze dank voor de leuke reacties (op de blog maar ook via mail) voor onze zwangerschap en bij deze gaan we tevreden terug verder met "bloggen"!

De tijd staat niet stil. Het buikje groeit (al een klein beetje), het huis groeit, de liefde groeit... We zitten hier goed in dat huisje van die Amerikanen, zoals je op de foto kan zien.

We komen hier niets tekort, alleen af en toe water. Dan springt er door hevige regenval of landverschuivingen een waterleiding en zit de streek voor een paar dagen zonder water. Niet zo leuk, maar we blijven natuurlijk niet bij de pakken zitten en de zoektocht naar alternatieven hier in Costa Rica is niet zo moeilijk: rij even van de hoofdweg en je komt kristalheldere riviertjes tegen, en met wat geluk een waterval erbij. Daar even in plonsen als de zon komt piepen en je bent ook fris gewassen! Pura vida zeggen we daartegen. Zo hebben we al prachtige plekjes de laatste tijd ontdekt, en dat op slechts enkele kilometers van ons huis! Trouwens, die kleine stip in beeld voor de grote waterval is Pepe.

Gezien ik redelijk misselijke weken achter de rug heb, kan ik niet stoefen over het werk dat ik verricht heb, maar dat kan niet gezegd worden van Pepe en de mannen. Zij zijn volop bezig met de waterleidingen te leggen rond het huis. Ze zien er als varkentjes rollend in de modder uit en knorren als het ware van plezier (niet te doen hoe die mannen zich amuseren), zitten 2 meter diepe putten te schuppen en grachten te maken. Er waren zeven mannen in totaal aan het werk gedurende de hele week. Een heel belangrijke karwei dat er bijna opzit, want water kan dan wel plezant zijn in een rivier, maar ook je vijand als het oncontroleerbaar wordt. Rechts is Ronny met witte snoet in beeld. Die was de binnenmuren aan het schuren!

Het ziet ernaar uit dat het water in stevige banen zal geleid worden...
Hou jullie goed daar in het woelige Belgenlandje of van waar dan ook (hoogstwaarschijnlijk/ hopelijk minder woelig). Saludos y hasta pronto!

Straffe verhalen

We houden het hoofd nog net boven water om iets te laten horen van de plek waar eens zoveel vogels en sterren waren.

Soit, we houden onze bek beter over de regen. Daar hebben Belgen ook geen boodschap aan, tenzij het feit te weten dat er een land bestaat met meer regen dan in België en dat idee hen beter doet voelen. Maar toch, Matthew is net gepasseerd en er is alweer een nieuwe stormachtige heer in aantocht, Alexander is zijn naam... Het water kolkt harder en harder door de rivieren... Ik vraag me af waar dat eindigt, zoveel huizen in dit land waar ze al met hun voeten in het water staan. Het is hier echt uitkijken naar december, het begin van het droog seizoen, wanneer de vogels terug hun lied kunnen zingen en onze stek terug schittert onder de ontelbare sterren. Het leven draait hier rond natuur. Da´s niet altijd even makkelijk, maar wel fascinerend en vooral heel leerrijk en precies wat we willen.

Pepe en ik zijn bijna een hele week weg van huis geweest. Dat was niet echt de bedoeling, maar Costa Rica heeft dan ook altijd wel een verrassing in petto. We vertrokken vorige week woensdag naar San Jose, nog maar eens het halve land doorkruist met onze ouwe kar. Drie toiletten, drie lavabo´s, matras, tafel met zes stoelen plus nog een totaal van 400kg tegels voor badkamervloeren en muren. Was dat teveel gevraagd voor onze Trol (Patrol)? Misschien wel, want toen we enkele dagen later uit San Jose vertrokken en de bergen over wouden steken naar San Vito, gaf de jeep geen kick meer.

We zaten gelukkig in een hotelletje, dus wel droog maar zeker niet warm. Op bijna 3000m hoogte in een houten hut ril je zonder warmwaterkruik ´s nachts uit je broek! Zelfs in Costa Rica bestaat zoiets als klappertanden! Twee nachten in dat hotel gebleven vooraleer er een mechanieker opdook die de auto terug in gang kreeg. Een nacht teveel naar onze zin, maar toch blij (én verkouden) om te vertrekken. In een slakkegangetje zijn we dan thuis geraakt. Goe gedaan Trol!

De bouwvakkers zijn niet te houden. Op die week hebben ze de electriciteit gelegd doorheen het hele huis. Een uitdaging voor die mannen gezien er wel 40 stekkers zijn en alle kabels naar één centrale kast geleid worden via het plafond. Het plafond ligt er ook al bijna overal.

Mijn taak deze week is het hout van de buitenmuren behandelen tegen vocht. Schilderen dus! We hebben trouwens een driehonderdtal boompjes besteld om aan te planten in de bossen. Met een huis in hout willen we minstens iets "terugbetalen" aan Moeder Natuur en proberen we een steentje bij te dragen aan duurzame ontwikkeling. Ons idee is in de toekomst zelf electriciteit op te wekken via windmolens/zonnepanelen (redelijk nieuw in San Vito)...

Ondertussen hebben we ook een timmerman, Chico, op de kop getikt om onze meubels en deuren te maken. Na een vijftal kandidaten te hebben gescreend, leek hij ons uit het juiste hout gesneden. Op de foto is zijn bescheiden atelier te zien. Schitterend hoe artisanaal alles hier nog in zijn werk gaat. Zoiets als de jaren ´50 in Europa volgens mij...

Ah ja, straffe verhalen... wil je er nog eentje horen?

Er is een kindje op komst in het nest van de sterrenvogels!
Tja, die regen toch he.

Tropische stormen

Het leven in de tropen... Een leven apart. Vooral dan in het regenseizoen. En vooral dan voor mensen die dit weer niet gewoon zijn. September en oktober zijn de ergste maanden en dat hebben we geweten (kom vooral niet naar hier tijdens deze maanden!). Momenteel raast Matthew langs de kusten van Centraal-Amerika, een tropische storm die opklimt tot Mexico. In heel Costa Rica regent het al dagenlang bijna non stop en op verschillende plaatsen zijn al overstromingen. Wij komen momenteel onze berg niet af, hier zitten we nog relatief goed, in die zin dat er geen overstromingen zijn.

Het leven in ons huisje... Dat behoort nu tot het verleden. Ja, met neergebogen hoofd moeten we aanvaarden dat de natuur ons na zes maanden uit onze schuur zet. Zoveel regen en wind maakt dat alles zo vochtig en klam wordt, dat de geur binnen ondraaglijk en zelfs ongezond geworden is. We hoppen nu al een paar nachten van hotelkamer tot hotelkamer op zoek naar een tijdelijke oplossing. En een oplossing is in zicht. Een Amerikaans koppel die nu in de VS verblijft tot november, heeft ons hun huisje aangeboden. Yes! We kunnen ergens terecht waar we droog, hygienisch en privé zitten en daarenboven niet ver van onze bouw. Oef, da´s weer mooi geregeld.

Over de bouw gesproken, die gaat dapper en onverwijld door: volgende week gaan ze de electriciteit leggen, dan volgt het plafond en gaan we terug naar San Jose om de tegels te halen. Een paar borrels rum helpt om de moraal van de mannen hoog te houden, al zijn deze mensen dit soort weer gewoon en tast het hun humeur niet aan. Respect!

We hebben al veel verhalen te vertellen aan onze kinderen en kleinkinderen als je het mij vraagt :).

Día de la Independencia

Feest! Afgelopen woensdag 15 september vierde het hele land de dag van de Onafhankelijkheid van Costa Rica. Hum, dat vraagt misschien om een beetje geschiedenisles...

Zoals de meesten wel weten, werd Costa Rica in de zestiende eeuw door de Spanjaarden onderworpen, nadat deze rijke kust door Colombus ontdekt werd (zo beweren de klassieke geschiedenisboeken toch). In 1821 werd het een deel van het onafhankelijke Mexicaanse rijk, waarvan het zich 2 jaar later met andere Centraal-Amerikaanse landen afscheidde om de Verenigde Staten van Centraal-Amerika te vormen. In 1840 viel deze federatie uit elkaar en grosso modo gesteld (want niet iedereen vindt geschiedenis bijster interessant), kent men sindsdien de democratie in dit land. Nadat het leger afgeschaft werd in Costa Rica, nu al 62 jaar geleden, is het land gevrijwaard gebleven van geweld in tegenstelling tot veel van zijn buurlanden.

Het geld werd dus niet niet in militaire doeleinden gepompt maar ging vooral naar onderwijs en gezondheidszorg, en dat is nog steeds het geval. Zo is Costa Rica één van de welvarendste landen van Latijns-Amerika geworden, ook wel bekend als "het Zwitserland van Centraal-Amerika". Ja echt, dit is een veilig land zowel om te wonen als voor toeristen! Toerisme is trouwens de grootste bron van inkomsten hier, ook vooral dankzij het goedgeorganiseerde ecologische beleid en de vele nationale natuurparken.

En zodus, op 15 september komen alle scholieren met hun trommels op straat en tonen de danseresjes hun beste folklorische pasjes om het einde van de kolonisatie te herdenken en te vieren. Deze foto´s zijn in San Vito getrokken. Een mooie dag! Alle winkels waren natuurlijk gesloten, maar gelukkig kunnen we altijd terecht in het supermarktje op 500m van ons thuis (zie foto beneden). Elk dorp is zo een bazaartje rijk en wordt hier een "pulperia" genoemd. Meestal staat er een oud vrouwtje achter de toog (bij ons heet de bomma Doña Olda) en verkoopt er zowat alles wat je je maar kan indenken, zolang je niet in hoeveelheid overdrijft. Met andere woorden, vraag geen 12 eieren, maar twee, of vraag één asperine ipv een heel doosje. Je kan zelfs één stengeltje van een bos selder kopen!

Niemand werkt dus op de nationale feestdag, behalve natuurlijk (buiten de pulperias)... onze mannen!
(alle, zij hebben zaterdag verlof genomen, toch).

Afgelopen week hebben ze de binnenmuren gezet, die ze nu aan het afwerken zijn. We zien nu al echt de verschillende kamers! So close... en toch nog zoveel werk!

Het oude gezegde begint nu toch een beetje de kop op te steken: de laatste loodjes wegen het zwaarst... Misschien nog een maand? Misschien nog een beetje langer of zal het toch eerder klaar zijn om onze intrek te kunnen nemen? Pepe zijn mijmerende blik uit het venster van onze toekomstige slaapkamer spreekt boekdelen en hoopt voor het beste, maar we zien wel. Wat die mannen tot nu toe al gepresteerd hebben... amai chapeau! We mogen ons geduld niet verliezen ;)

Gisteren zijn we nog eens een kijkje gaan nemen in de Botanische Tuin en het zien van deze schitterende luiaard met zijn eeuwige smile plaatste alles al gauw weer in perspectief, zoals de natuur dat altijd opnieuw weer doet. Hang in there...

PS: Ons fototoestel is nog steeds niet hersteld (tja sommige dingen gaan hier ook écht wel traag), dus de foto´s hebben we met onze gsm getrokken.

Hasta la semana próxima!

Van hoofdstad naar indianen

Hehe, we zijn terug thuis op onze berg! Enkele dagen doorbrengen in de hoofdstad heeft een hoge prijs qua gezondheid: drukke agenda, slecht slapen, veel te veel mensen naar ons goesting en worst of all... stinkende uitlaatgassen alom. Maar we hebben heel wat gerealiseerd op die paar dagen in San Jose en zoals altijd proberen we het aangename aan het nuttige te koppelen. Mmm, zo zijn we lekkere sushi gaan eten, iets waar ze in San Vito nog nooit van gehoord hebben!

Onze zaak staat sinds vandaag officieel geregistreerd. "Aves y estrellas de Linda Vista s.a.", zo luidt de commerciële naam van de naamloze venootschap (wat zoveel betekent als "Vogels en sterren van Linda Vista n.v."). Dat betekent nog niet dat de naam van onze Bed&Breakfast een feit is... Die ingeving laat even op zich wachten, maar zal ooit wel komen zeker. Het doet ons veel plezier dat we ondertussal al een mail ontvangen hebben met de vraag om begin volgend jaar te komen logeren in de "B&B zonder naam". Grappig!

Terwijl onze mannen de vloeren ijverig aan het betonneren waren (een heel karwei zoals op de foto te zien), zijn wij in San Jose op zoek gegaan naar de tegels.

We hebben een atelier gevonden waar men de tegels nog maakt zoals in den goeie ouwe tijd. De voorbije tientallen jaren was deze tegel te min geworden voor de mensen en werd het een "armemanstegel". Maar nu is deze ambachtelijke tegel aan een revival toe en natuurlijk is het net dit dat bij ons in de smaak viel. Het noemt "mozaico" en wordt tegel per tegel in een vorm gegoten, geperst en dan geverfd met aardetinten gemengd met cement. Binnen drie weken mogen we de tegels gaan ophalen. Alvast een voorsmaakje:






Op de terugweg naar huis besloten we een indianenreservaat te bezoeken. In Costa Rica wonen nog maar enkele stammen (waarvan de meesten in het zuiden van het land gelegen zijn) en één daarvan ligt op een uurtje rijden van waar we wonen. Boruca heet deze stam. Moesten we ons verwacht hebben aan naakte mannekes in hutjes van stro en verwelkomd worden door het opperhoofd, dan waren we grandioos ontgoocheld geweest. Dit geromantiseerde beeld laten we best achterwege in deze wereld, al moet ik erbij zeggen dat je bij deze mensen niet zonder een 4x4 geraakt en ze zeer afgelegen wonen in een prachtig stukje natuur. Ze hebben zeker nog waarden van hun eigen cultuur behouden, maar ook daar lopen ze met jeans rond, gaan mensen naar de katholieke kerk en zie je kopjes met gitzwarte haren uitsteken boven een pc. Maar toch, indianen blijven indianen waar, hoe je het draait of keert, altijd een waas van mystiek en geheimzinnigheid rond hangt. Ik hoop dat we ooit eens voor enkele dagen naar hier kunnen komen om een beter beeld te krijgen van deze creatieve gemeenschap.

We hebben er een masker gekocht die de diablito voorstelt (de maker van het masker signeert hier voor Pepe). Tijdens dit ritueel met de diablitomaskers verdrijven de indianen de blanken en symboliseren op die manier het verzet tegen onderdrukking. We zijn er toch veilig weggeraakt...