Pura vida

Waw, als we vorige week één hoogtepunt hebben beleefd, dan is dat drievoudig afgelopen week! Te beginnen natuurlijk met onze tweedaagse rafting... Een echt avontuur, puur natuur, lekker eten en slapen in een lodge naast de kolkende rivier aan de rand van de jungle. With good company of some gringos, romance in the air en veel adrenalinestoten. Volgens mij wordt het waterpeil van deze rio Paquare zonder twijfel dagelijks verhoogd door natte broeken van de broekschijters... maar we hebben het overleefd :).

Een echte aanrader voor al wie zichzelf een gedurfde waterrat noemt! Veel gaan we er niet over schrijven, de foto´s spreken voor zich:

Eenmaal terug in de beschaafde wereld en aangekomen te San Vito, vlogen we rechtstreeks naar het gemeentehuis, want (geloof het of niet) de bouwvergunning lag op ons te wachten! Welgeteld

één week dus... zoals ik al zei, een geslaagde grap in België, maar het kan hier echt! Zo blij als twee kikkers natuurlijk (het gebouw op de foto is het gemeentehuis van San Vito de Coto Brus).

Aan de slag dus?! Nog niet echt. Semana Santa staat namelijk voor de deur, een heilige week in Costa Rica, waarin er bijna niet gewerkt wordt. Zelfs alle bars van het land worden verzegeld door de politie en veel koppels slapen apart om geen ´zonde´ te begaan en op die manier alvast 2 cm dichter bij de hemel te geraken. Yeah right,

ik vraag me liever niet af wat het percentage van buitenechtelijke relaties is hier en laat ieder zo heilig zijn als hij zelf wil geloven. Bonen genoeg hier.

De bouwvakkers gaan maandag 5 april van start, si Dios quiere. We gaan deze week benutten om alles goed voor te bereiden: een rancho bouwen om materialen op te slaan, grondstoffen aankopen, het hout bestellen, etc. Over rancho gesproken, hierboven nog een foto van de laatste upgrade van ons stekje.

Zondag hebben we kennis gemaakt met de Bird Club van San Vito. Een groep buitenlanders die reeds zes jaar vogels bestuderen in deze regio, vooral de vogels die emigreren naar het land van

de gringos, de U.S.A. dus. De vogels worden in netten opgevangen en dan geringd, gewogen, gemeten, etc. en dan weer vrijgelaten. Ik spot toch liever de vogels zonder hen te storen, maar ik snap ook wel de voordelen en het nut van zo een project.

Het was alleszins een fijne kennismaking - één van hen heeft een zwembad en woont op 200m van bij ons, en een andere is Belg (ne Waal maar ja dat telt hier niet, en opgegroeid in Zuid-Frankrijk) en heeft een exclusief restaurant op een half uur rijden van bij ons. Dat ziet er allemaal veelbelovend uit! Op 4 april gaan we er alvast naar een Paasbrunch, klaargemaakt door deze chef cuisinier de France... Ben benieuwd!

En dan om af te sluiten nog het laatste hoogtepunt van de week: de lente is bij jullie begonnen, het is langer licht en het is volle maan! Niet veel sterren te zien dezer dagen, maar zeg nu zelf, van dit prachtig fenomeen val je toch gewoon achterover (hier met onze telescoop mooi in beeld gebracht):

Weer een stapje verder

Oeps, het is alweer maandag en we hebben nog niets de wereld ingestuurd. De tijd gaat te snel, met als gevolg een ongerust bericht van mijn moeder... waar blijft dat verslagje :)?

Meteen het hoogtepunt van de week: al de documenten zijn ingeleverd in het gemeentehuis van San Vito, inclusief de definitieve plannen van het huis. Een pak van ons hart want we hebben hier enkele weken aan gewerkt om alles korrekt te kunnen indienen! De architect is donderdag helemaal vanuit San José met de bus afgezakt tot San Vito (foto links)- een rit van zes uur!- om samen met de drie bouwvakkers te vergaderen. Een man met een pint in de hand kan dat blijkbaar overal, zoals bv op de motorkap van de auto (bij gebrek aan tafel).

De drie musketiers (Leo, Rony en Gio) zien de bouw wel zitten en zouden volgende week al van start kunnen gaan. Niet verschieten, maar de goedkeuring van bouwplannen duurt hier ongeveer een dikke week... Dat is een echte grap in België. Vrijdag ingeleverd, dus ja, tegen eind maart/begin april gaan we van start. Of ik zeg liever: ´zouden we van start moeten gaan´... je weet hier uiteindelijk maar nooit.

Wat is nu eigenlijk de bedoeling hier, vragen sommige mensen zich ondertussen misschien af. Wel, sinds Pepe en ik elkaar kennen, dromen we van een eigen toeristisch project, namelijk het uitbouwen van een gezellig ecologisch plekje onder dit gesternte, waar mensen komen relaxen, genieten en verkennen; een ontmoetingspaats voor al wie gefascineerd is door het wonder dat de natuur is. Vier jaar later is het zover en staan we aan de vooravond van de realisatie van deze droom.

We hebben hier in de bergen een 2.5ha stuk grond gevonden en meteen gekocht omwille van het uitzicht, het bos en de frisse lucht, vlakbij het stadje San Vito (foto links) en op een kilometer van de bekenste botanische tuin (300ha) van Centraal-Amerika, Wilson Garden, waar biologen van overal onderzoek komen doen en toeristen zich laten overdonderen door de schoonheid van fauna en flora.

We hebben ons er vol geloof en overtuiging ingegooid, niet te veel piekerend over de obstakels en de risico´s (want dan begin je er nooit aan). En dat lijkt te werken, want tot nu toe zit alles best mee. Binnen een klein jaar hopen we het rustieke Bed&Breakfast te kunnen openen met een viertal kamers. Maar eerst de bouw van ons huis... Tegen dat we daar onze intrek kunnen nemen en de tent niet meer nodig is, kan er plaats gemaakt worden voor een paar bungalows. Dus ja, de bedoeling van deze blog is, dat al wie wil, de hele weg mee kan bewandelen en een deeltje kan zijn van elk mijlpaaltje dat de grond wordt ingeklopt.

Dat is dus de droom. Nu even terug naar de realiteit: het regent en de grote parasol houdt het vocht niet meer tegen, dus de tent wordt steeds natter en de matras krijgt schimmel. SOS Pepe! Ahoi, in drie dagen heeft hij een dak met hele houtconstructie boven de tent getimmerd. Die kerel blijft talenten bovenhalen!

Onze pion is ook terug een weekje komen werken, ditmaal zonder slangen af te slachten. Vrijdag waren we uitgenodigd bij zijn thuis om de 53ste huwelijksverjaardag te vieren van zijn ouders. We hadden een taart mee ter verrassing, daar werd van gesmuld (vergeef me Ticos, maar het gebak trekt hier op niks vergeleken met lekkerland België: pure cremekoek zonder smaak, besmeerd met kleurrijke kunststoffen en afgewerkt met nepbloemetjes - hoe kitsch en afstotelijk kan een taart zijn... Maar hier zijn ze er gek op)!

Over huwelijksverjaardag gesproken... Pepe en ik zijn morgen (23 maart) twee jaar getrouwd. Dat gaan we vieren! Nu de plannen binnen zijn en het wachten is op de bouwvergunning, trakteren we onszelf op een kleine uitstap: een tweedaagse rafting op één van de wildste rivieren van Costa Rica, de río Pacuare. Hopelijk kunnen we de ervaring navertellen :)... Tot dan!

In de wolken

Buenas tardes! De voorbije week werd er niet zo hard gewerkt. Ons lichaam vroeg om een beetje gas terug te nemen, dus gaven we daar maar al te graag gehoor aan. Aangezien de pion William niet is komen werken deze week en we zodoende niet dagelijks om 6u30 uit de tent gefloten werden, was het al gauw een dik uur later eer we opstonden. Lekker uitslapen, waarom niet he. Van de hitte hoefden we geen schrik te hebben, want we hebben meer regen gezien dan zon. Elke dag opnieuw meerdere malen een serieuze drash regen... Ai ai ai! Dat betekent steeds opnieuw het plastieke zeil over de tent spannen, alles proper maken van zodra de regen stopt, de matras op het dak van de auto leggen om te drogen, de was binnenhalen en terug uithangen als de zon terugkomt... Vermoeiend om dit zo´n drie keer per dag te doen en vooral lastig (en de kleren ruiken uiteindelijk zo naar vocht dat ze opnieuw gewassen moeten worden). Gezien we op 1000 meter hoogte wonen, zitten we daarenboven heel veel in de wolken...

En dat maakt dat alles zo super vochtig wordt. Vreemd dat het nu al zoveel regent, gezien we toch midden in het droog seizoen zitten en het regenseizoen pas in mei begint. Maar ja, wie kan er tegenwoordig nog van gewoontes spreken of nog iets voorspellen in deze tijden van verandering op alle niveau...

Wat hebben we gedaan als we niet al te veel gewerkt hebben? Niet veel meer dan een beetje zagen... Het begon al goed maandag: de buren hadden ons uitgenodigd om mee te gaan naar het naburige dorpje Sabanillas. Daar waren lokale feesten, zogenaamde rodeos. Iedereen was wild enthousiast bij het zien hoe de montador na enkele seconden van de stier gezwaaid werd zodat de rest van de mannen in de arena daarna aan de staart konden trekken van dit arme dier. Ocharme dat beest, het werd helemaal wild gemaakt door al die opgehitste mannen, die ook onder elkaar op de vuist gingen. Wat een testosterongehalte! Ik hield me veilig schuil achter de hekken, naast een vrouw die zonder schroom de borst om de tien minuten bovenhaalde om haar dochtertje eten te geven, tussen de chips en het bier door. Pepe volgde alles van bovenop de hekken, maar veel mannen liepen al even wild als de stier rond in de arena, hunkerend om de aandacht te trekken (van de vrouwen of van de torro, da´s nog de vraag) en dan vliegensvlug over de hekken te springen om aan de hoorns te ontsnappen. Eén van de mannen was te laat en werd als een veertje de lucht in gegooid, over het hek heen. Groot applaus natuurlijk maar de man moest wel afgevoerd worden. Ik was toch blij toen deze ietwat marginale ervaring voorbij was en we terug naar huis reden.

De dag erop zijn we een beetje gaan afkoelen in het lokale openlucht zwembadje. Stelt niet veel voor, maar we hebben toch een zwembad in de buurt! Ondertussen hebben we ook de offertes van verschillende bouwfirmas in handen.

Als we dan wat gewerkt hebben deze week, dan is het, naast zagen, wel gras maaien.

Pepe heeft de smaak te pakken gekregen om met de machette het gras weg te maaien, dus alles met de hand.

Ik schoffel achter hem aan met mijn riek om al het gras op te stapelen en er een groot vuur van te maken. Het begint er stilaan goed uit te zien.

We leven inderdaad wel op een wolk hier, maar die regen werd ons vrijdag echt teveel. We hebben stante pede alles ingepakt, de matras naar de buren gebracht om te laten drogen daar, en dan vertrokken naar Perez Zeledon, een stad op 2 uur rijden, waar Pepe zijn vader woont. Die verjaarde en dat was dus een ideale gelegenheid om tot daar te rijden en er het weekend door te brengen. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook eens naar de cinema te gaan. Hier kost dat nog geen 3 euro, en de zalen zijn even goed als de Kilopenis in België. De wondere wereld van Alice ingedoken met de fantastische Johnny Depp.

Ik probeerde de sympathie voor de beestjes in de film te behouden voor thuis. Voor sommige lukte dat wel, we hebben zelfs Meneer Rups in onze tuin gezien:

En Pepe was helemaal in de wolken toen we tijdens een klimtocht in ons stukje bos een slang vonden...

Maar voor andere beestjes ligt sympathie toch iets moeilijker. Ik word nog steeds half hysterisch wanneer er ´s avonds een insect op mijn hoofd of in mijn nek springt. Brrr... Pepe tikt me dan op de vingers en zegt dat ik rustig moet proberen te blijven. Die doen toch niks! Het ergste vind ik nog die kakkerlakken. Ik denk aan de film ´Enchanted´ en probeer tevergeefs hun opkuis-shift tijdens de nachten te appreciëren... Maar ze zijn zo lelijk en ze vliegen nog ook! Er is nog een opkuisploeg van dienst, zo hebben we deze morgen ontdekt. Een verdiep onder ons (dus onder de planken van de tent) leeft nog een koppel... muizen! Die hebben schoon een paar gaatjes in de tent geknabbeld tijdens die paar dagen dat we weg waren. Ai ai... Wat hebben we geleerd vandaag Piet? Bewaar nooit een broodzak in de tent.

Geef mij maar de prachtige vogels en de duizenden sterren boven onze tent. Voor de rest knijp ik mijn ogen liever toe.

We hebben beloofd jullie uit te nodigen bij ons thuis. Wel, here we go... Dit is een typische dag als het mooi weer is. Hasta la vista!

Het leven met stromend water is toch schoner

Er is weeral een weekje voorbijgeflitst. De tijd lijkt ook hier even snel te gaan als in het drukke België. William de ´pion´ is ons de hele week komen helpen om het terrein proper te maken. Op een dag riep hij ons in alle staten: hij had een giftige slang gevonden. Pepe had hem gevraagd geen slangen door te hakken met zijn machette, tenzij ze giftig zijn. Gezien de terciopelo één van de meest giftige van Costa Rica is, lag deze al gauw onthoofd op de grond en danste de staart verder in het rond. Brrr, wat een beest, zeker 1 meter lang! Gelukkig was dat aan het andere eind van ons stuk grond, dus tamelijk ver van onze tent. Als deze slang je bijt en je bent niet binnen het half uur in het hospitaal, dan moet het stuk been geamputeerd worden. Om je maar een idee te geven hoe giftig deze slang is...

Soit, dat hebben we weer overleefd, oef. Elke dag geraken we een beetje meer georganiseerd in dit nieuwe leven. Etenswaren kunnen we nog steeds moeilijk bewaren, want we hebben nog steeds geen elektriciteit, maar wat de melk betreft, hebben we een andere oplossing gevonden:

de melk rechtstreeks van de koe tappen! Onze buren hebben koeien die elke dag gemolken moeten worden. Zo heb ik ondertussen geleerd hoe dat moet. Het is niet zomaar een beetje in die uier knijpen zo blijkt. Maar het is de spierenmarteling waard want het smaakt best wel lekker. En dat met een kopje koffie ´s morgens, op de typische Senseo manier van hier:

Ondertussen hebben we wel wateraansluiting. Ze hebben de weg moeten openbreken om een aansluiting tot bij ons te krijgen. Op een dag was dat geregeld. Pepe en ik hebben de dag zelf nog buizen gelegd om het water af te kunnen tappen in de keuken en in de badkamer. Dat weten we ook al weer hoe dat moet. We worden hier nog echte professionals... Zalig om stromend water te hebben! En nu ook onze douche klaar is, kunnen we uren onder de douche staan als we willen (maar dat is ecologisch niet echt verantwoord he). Overdag warmt het water op in die buizen, dus hebben we zelfs een warme (zoniet hete) douche.

Eindelijk kunnen we de buren een beetje met rust laten en kan Pepe nu ook rustig de afwas doen in de keuken met zovéél water als hij wil, haha:

Eergisteren zijn de bouwvakkers nog eens komen kijken om hoe en wat verder te bespreken. Deze keer werd er toch meer gepraat en overlegd en zijn ze vertrokken met een goed idee van de planning. Als alles goed gaat, zou de bouw binnen een paar weken van start gaan.

We zijn verschillende houtzagerijen gaan bezoeken in de buurt om prijs/kwaliteit te vergelijken. We hebben een pak hout nodig om ons huis te bouwen, dus moet dat een tweetal weken voor de bouw besteld worden. Dat komt wel in de sjakosch. We hebben geleerd om niets te overhaasten, want elke dag leer je hier iets bij en leer je iemand nieuw kennen. Slowly slowly krijg je tips van her en der, begin je de juiste contacten te leggen en heb je al gauw door wie je in ´t zak wil zetten. We moeten steeds alert blijven. Vooral met mijn ´gringo´uiterlijk (tja, met blonde haren en sproeten kan dat moeilijk anders) denken de verkopers dat we veel poen hebben om van te snoepen. Was dat maar waar! Dus soms gaat Tico Pepito alleen om prijzen te vragen.

Maar het blijkt dat we al een bekend koppel zijn in de omgeving, oei oei. Op een verjaardagsfeestje van Icdania en José, een koppel vrienden wiens dochtertje 3 jaar werd (zie foto), vroeg iemand hoe het was om in een tent zonder electriciteit te leven.

Toen we vroegen hoe ze dat wist, was dat niet van Icdania (met gele t-shirt op de foto) zoals we verwacht hadden, maar van één of andere buschauffeur uit de streek! Hier weet iedereen alles van iedereen dus, Dios mio... Opdat de mensen toch niet zouden denken dat we als een koppel wilden leven, hebben we Doña Luz (die zo vriendelijk is om onze was voorlopig te doen) en haar familie eens meegenomen om te zien waar we wonen. De mensen hier vinden deze manier van leven blijkbaar moeilijk voor te stellen. Gezien zij geen auto hebben, vonden ze het een hele uitstap, hoewel het nog geen 10min rijden is van bij hun thuis! Grappig en ook schattig.

Ze waren verbaasd hoe ´proper´ het was en stonden versteld van de creativiteit waarmee we alles gebouwd hadden. Ha, laat dat maar eens de ronde doen nu.

We nodigen jullie volgende keer ook eens uit om in ons

huisje op bezoek te komen... in de hoop dat er in België toch ook geen Tarzan-en-Jane-in-the-woods geruchten ontstaan J.

Pleasant town

Hallo! Bedankt voor de leuke reacties, dat motiveert enorm om verder te schrijven. Deze blog mag aan iedereen die het horen wil doorgegeven worden.

Hier zijn we dan weer, een paar dagen verder in de tijd en ook verder met de werken van ons huisje en ons ´sociaal netwerk´. Amai, San Vito is een vriendelijk stadje. We staan er elke dag opnieuw versteld van hoe open de mensen zijn, steeds een stralende glimlach paraat met een ´como estas mi amor?´ Pepe en ik moeten dringend een nieuw koosnaampje voor elkaar vinden, want hier noemt iedereen je ´amor´.

Een paar anecdotes van de gastvrijheid en eerlijkheid van de Sanvitenzers: gisteren had iemand per ongeluk onze zak met groenten en fruit meegenomen aan de kassa. De kassierster stond erop om het bedrag uit haar eigen zak terug te betalen want ze vond dat het haar fout was, maar dat konden we echt niet aanvaarden. We kochten onze waren opnieuw en de dag erop had die persoon de zak gewoon teruggebracht.

Ander voorbeeld: we vroegen aan de vrouw in een klein restaurantje waar je een wasserij kon vinden in San Vito. Nergens bleek zo. Gezien we nog geen wateraansluiting hebben, is dat wel een probleem voor ons. Die vrouw, Doña Luz (ze is trouwens een echt licht), stelde voor om de dag erop naar haar huis te gaan om daar onze was te doen. Zo gezegd zo gedaan en meteen kregen we de hele familie gepresenteerd, tot overgrootmoeder toe die heerlijke tortillas maakt, en moesten we mee aanschuiven aan tafel.

De buren ook, zo vriendelijk. We mogen er soms gaan douchen en als het hard regent, zoals de voorbije dagen, kunnen we bij hen blijven slapen, gezien onze woonst zo goed als onder water en slijk staat dan. Het is wel een grappige familie. Zij is 27, een kop groter en twee keer zo breed dan haar man, klaagt over zijn janettekapsel en is een simpele flapuit met het hart op de juiste plaats. Hij is tegen de 40, klein en tenger, geleerde dokter in microbiologie en pietjeprecies (ah ja, daarom ligt zijn haar ook altijd zo netjes) zegt niet veel maar maakt wel doordachte grapjes. Kortom, twee uiteinden met in het midden hun schattig dochtertje Fio en supersympathieke hond Jijo (foto-zo willen we er ook wel eentje). Tussen hun huis en het onze (dat er nog niet staat) lopen een tiental koeien en ligt een 300tal meter landbouwgrond. Landelijk karakter terwijl we toch op slechts 5 km van San Vito wonen.

Zo hebben we echt al verschillende goedhartige zielen ontmoet. Blijkbaar staat deze streek daar ook voor bekend. Iedereen praat met iedereen. Zelfs een andere buur, Alberto(ooo!), die zo verkouden was dat het snot tot op zijn schoenen droop, is ons uit de nood komen helpen toen onze auto niet meer wou starten. Para servirles, zo zeggen ze hier dan steeds opnieuw: tot uw dienst, daarvoor zijn we hier, om elkaar te helpen. Tout court (zonder overenthousiast te willen overkomen): fantastische omgeving zo lijkt ons. Pepe heeft ook al een kerel ontmoet in de fruitafdeling van de supermarkt die gepassioneerd is door muziek en met een groepje wil starten. Pepe zijn oogjes blonken! Ook dat komt goed!

Een paar dagen geleden hebben we kennis gemaakt met een welgekende bouwvakker uit deze streek. Een man van weinig woorden maar hopelijk met veel inzicht. Plan is om met hem de bouw binnen enkele weekjes te starten, samen met nog een man of twee.

Gisteren hebben we voor het eerst iemand in dienst genomen. Een ´pion´ zoals ze hier zeggen. Hij komt helpen het terrein te bewerken, gras te maaien met zijn machette. Afspraak was om 7u, maar om 6u30 floot hij ons al uit de tent. Amai, dat is zeker geen ticotime! Die man werkt als een paard! Hij heeft ons ook nog geholpen ons toilet te maken.

Stilaan krijgt alles meer vorm. De werkdagen zijn kort, van 7u tot ´s middags, omdat het zo hard begint te gieten rond de middag en niet ophoudt tot het donker is (en dat is elke dag om 18u). Maar de avonden zijn kort, gezien we om 20u al knock-out in de tent liggen.

Deze foto hebben we eergisteren genomen, gezellig droog avondje met candleligth, tevreden met het resultaat van ons ´nestje´:

Zoals je kan zien misschien, nog goed in vorm allebei. Een foto ´s morgens zou heel anders ogen. Dan lijken we net twee oudjes, stokstijf, alles doet pijn, tot de laatste rib toe, de handen kunnen we niet dichtknijpen, en meer van dat ouwewijvegezaag :). Aiaiai abuelitos... Dat is dus andere koek dan (over koek gesproken, tegen de ochtend is echt alles opgegeten door de beestjes, zelfs onze flesjes melk worden nauwkeurig stukgebeten om ons zonder ontbijt te laten, de geniepigaards). Maar gelukkig schijnt de zon iedere morgen en warmt ze met haar stralen al snel onze spieren op en doen de vogeltjes met hun schitterend gezang onze honger stillen tot de rijst gekookt is... tot gauw met meer nieuws!