Weer een stapje verder

Oeps, het is alweer maandag en we hebben nog niets de wereld ingestuurd. De tijd gaat te snel, met als gevolg een ongerust bericht van mijn moeder... waar blijft dat verslagje :)?

Meteen het hoogtepunt van de week: al de documenten zijn ingeleverd in het gemeentehuis van San Vito, inclusief de definitieve plannen van het huis. Een pak van ons hart want we hebben hier enkele weken aan gewerkt om alles korrekt te kunnen indienen! De architect is donderdag helemaal vanuit San José met de bus afgezakt tot San Vito (foto links)- een rit van zes uur!- om samen met de drie bouwvakkers te vergaderen. Een man met een pint in de hand kan dat blijkbaar overal, zoals bv op de motorkap van de auto (bij gebrek aan tafel).

De drie musketiers (Leo, Rony en Gio) zien de bouw wel zitten en zouden volgende week al van start kunnen gaan. Niet verschieten, maar de goedkeuring van bouwplannen duurt hier ongeveer een dikke week... Dat is een echte grap in België. Vrijdag ingeleverd, dus ja, tegen eind maart/begin april gaan we van start. Of ik zeg liever: ´zouden we van start moeten gaan´... je weet hier uiteindelijk maar nooit.

Wat is nu eigenlijk de bedoeling hier, vragen sommige mensen zich ondertussen misschien af. Wel, sinds Pepe en ik elkaar kennen, dromen we van een eigen toeristisch project, namelijk het uitbouwen van een gezellig ecologisch plekje onder dit gesternte, waar mensen komen relaxen, genieten en verkennen; een ontmoetingspaats voor al wie gefascineerd is door het wonder dat de natuur is. Vier jaar later is het zover en staan we aan de vooravond van de realisatie van deze droom.

We hebben hier in de bergen een 2.5ha stuk grond gevonden en meteen gekocht omwille van het uitzicht, het bos en de frisse lucht, vlakbij het stadje San Vito (foto links) en op een kilometer van de bekenste botanische tuin (300ha) van Centraal-Amerika, Wilson Garden, waar biologen van overal onderzoek komen doen en toeristen zich laten overdonderen door de schoonheid van fauna en flora.

We hebben ons er vol geloof en overtuiging ingegooid, niet te veel piekerend over de obstakels en de risico´s (want dan begin je er nooit aan). En dat lijkt te werken, want tot nu toe zit alles best mee. Binnen een klein jaar hopen we het rustieke Bed&Breakfast te kunnen openen met een viertal kamers. Maar eerst de bouw van ons huis... Tegen dat we daar onze intrek kunnen nemen en de tent niet meer nodig is, kan er plaats gemaakt worden voor een paar bungalows. Dus ja, de bedoeling van deze blog is, dat al wie wil, de hele weg mee kan bewandelen en een deeltje kan zijn van elk mijlpaaltje dat de grond wordt ingeklopt.

Dat is dus de droom. Nu even terug naar de realiteit: het regent en de grote parasol houdt het vocht niet meer tegen, dus de tent wordt steeds natter en de matras krijgt schimmel. SOS Pepe! Ahoi, in drie dagen heeft hij een dak met hele houtconstructie boven de tent getimmerd. Die kerel blijft talenten bovenhalen!

Onze pion is ook terug een weekje komen werken, ditmaal zonder slangen af te slachten. Vrijdag waren we uitgenodigd bij zijn thuis om de 53ste huwelijksverjaardag te vieren van zijn ouders. We hadden een taart mee ter verrassing, daar werd van gesmuld (vergeef me Ticos, maar het gebak trekt hier op niks vergeleken met lekkerland België: pure cremekoek zonder smaak, besmeerd met kleurrijke kunststoffen en afgewerkt met nepbloemetjes - hoe kitsch en afstotelijk kan een taart zijn... Maar hier zijn ze er gek op)!

Over huwelijksverjaardag gesproken... Pepe en ik zijn morgen (23 maart) twee jaar getrouwd. Dat gaan we vieren! Nu de plannen binnen zijn en het wachten is op de bouwvergunning, trakteren we onszelf op een kleine uitstap: een tweedaagse rafting op één van de wildste rivieren van Costa Rica, de río Pacuare. Hopelijk kunnen we de ervaring navertellen :)... Tot dan!