Buenas tardes! De voorbije week werd er niet zo hard gewerkt. Ons lichaam vroeg om een beetje gas terug te nemen, dus gaven we daar maar al te graag gehoor aan. Aangezien de pion William niet is komen werken deze week en we zodoende niet dagelijks om 6u30 uit de tent gefloten werden, was het al gauw een dik uur later eer we opstonden. Lekker uitslapen, waarom niet he. Van de hitte hoefden we geen schrik te hebben, want we hebben meer regen gezien dan zon. Elke dag opnieuw meerdere malen een serieuze drash regen... Ai ai ai! Dat betekent steeds opnieuw het plastieke zeil over de tent spannen, alles proper maken van zodra de regen stopt, de matras op het dak van de auto leggen om te drogen, de was binnenhalen en terug uithangen als de zon terugkomt... Vermoeiend om dit zo´n drie keer per dag te doen en vooral lastig (en de kleren ruiken uiteindelijk zo naar vocht dat ze opnieuw gewassen moeten worden). Gezien we op 1000 meter hoogte wonen, zitten we daarenboven heel veel in de wolken...
En dat maakt dat alles zo super vochtig wordt. Vreemd dat het nu al zoveel regent, gezien we toch midden in het droog seizoen zitten en het regenseizoen pas in mei begint. Maar ja, wie kan er tegenwoordig nog van gewoontes spreken of nog iets voorspellen in deze tijden van verandering op alle niveau...
Wat hebben we gedaan als we niet al te veel gewerkt hebben? Niet veel meer dan een beetje zagen... Het begon al goed maandag: de buren hadden ons uitgenodigd om mee te gaan naar het naburige dorpje Sabanillas. Daar waren lokale feesten, zogenaamde rodeos. Iedereen was wild enthousiast bij het zien hoe de montador na enkele seconden van de stier gezwaaid werd zodat de rest van de mannen in de arena daarna aan de staart konden trekken van dit arme dier. Ocharme dat beest, het werd helemaal wild gemaakt door al die opgehitste mannen, die ook onder elkaar op de vuist gingen. Wat een testosterongehalte! Ik hield me veilig schuil achter de hekken, naast een vrouw die zonder schroom de borst om de tien minuten bovenhaalde om haar dochtertje eten te geven, tussen de chips en het bier door. Pepe volgde alles van bovenop de hekken, maar veel mannen liepen al even wild als de stier rond in de arena, hunkerend om de aandacht te trekken (van de vrouwen of van de torro, da´s nog de vraag) en dan vliegensvlug over de hekken te springen om aan de hoorns te ontsnappen. Eén van de mannen was te laat en werd als een veertje de lucht in gegooid, over het hek heen. Groot applaus natuurlijk maar de man moest wel afgevoerd worden. Ik was toch blij toen deze ietwat marginale ervaring voorbij was en we terug naar huis reden.
De dag erop zijn we een beetje gaan afkoelen in het lokale openlucht zwembadje. Stelt niet veel voor, maar we hebben toch een zwembad in de buurt! Ondertussen hebben we ook de offertes van verschillende bouwfirmas in handen.
Als we dan wat gewerkt hebben deze week, dan is het, naast zagen, wel gras maaien.
Pepe heeft de smaak te pakken gekregen om met de machette het gras weg te maaien, dus alles met de hand.
Ik schoffel achter hem aan met mijn riek om al het gras op te stapelen en er een groot vuur van te maken. Het begint er stilaan goed uit te zien.
We leven inderdaad wel op een wolk hier, maar die regen werd ons vrijdag echt teveel. We hebben stante pede alles ingepakt, de matras naar de buren gebracht om te laten drogen daar, en dan vertrokken naar Perez Zeledon, een stad op 2 uur rijden, waar Pepe zijn vader woont. Die verjaarde en dat was dus een ideale gelegenheid om tot daar te rijden en er het weekend door te brengen. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook eens naar de cinema te gaan. Hier kost dat nog geen 3 euro, en de zalen zijn even goed als de Kilopenis in België. De wondere wereld van Alice ingedoken met de fantastische Johnny Depp.
Ik probeerde de sympathie voor de beestjes in de film te behouden voor thuis. Voor sommige lukte dat wel, we hebben zelfs Meneer Rups in onze tuin gezien:
En Pepe was helemaal in de wolken toen we tijdens een klimtocht in ons stukje bos een slang vonden...
Maar voor andere beestjes ligt sympathie toch iets moeilijker. Ik word nog steeds half hysterisch wanneer er ´s avonds een insect op mijn hoofd of in mijn nek springt. Brrr... Pepe tikt me dan op de vingers en zegt dat ik rustig moet proberen te blijven. Die doen toch niks! Het ergste vind ik nog die kakkerlakken. Ik denk aan de film ´Enchanted´ en probeer tevergeefs hun opkuis-shift tijdens de nachten te appreciëren... Maar ze zijn zo lelijk en ze vliegen nog ook! Er is nog een opkuisploeg van dienst, zo hebben we deze morgen ontdekt. Een verdiep onder ons (dus onder de planken van de tent) leeft nog een koppel... muizen! Die hebben schoon een paar gaatjes in de tent geknabbeld tijdens die paar dagen dat we weg waren. Ai ai... Wat hebben we geleerd vandaag Piet? Bewaar nooit een broodzak in de tent.
Geef mij maar de prachtige vogels en de duizenden sterren boven onze tent. Voor de rest knijp ik mijn ogen liever toe.
We hebben beloofd jullie uit te nodigen bij ons thuis. Wel, here we go... Dit is een typische dag als het mooi weer is. Hasta la vista!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten