Hier zijn we dan weer, een paar dagen verder in de tijd en ook verder met de werken van ons huisje en ons ´sociaal netwerk´. Amai, San Vito is een vriendelijk stadje. We staan er elke dag opnieuw versteld van hoe open de mensen zijn, steeds een stralende glimlach paraat met een ´como estas mi amor?´ Pepe en ik moeten dringend een nieuw koosnaampje voor elkaar vinden, want hier noemt iedereen je ´amor´.
Een paar anecdotes van de gastvrijheid en eerlijkheid van de Sanvitenzers: gisteren had iemand per ongeluk onze zak met groenten en fruit meegenomen aan de kassa. De kassierster stond erop om het bedrag uit haar eigen zak terug te betalen want ze vond dat het haar fout was, maar dat konden we echt niet aanvaarden. We kochten onze waren opnieuw en de dag erop had die persoon de zak gewoon teruggebracht.
Ander voorbeeld: we vroegen aan de vrouw in een klein restaurantje waar je een wasserij kon vinden in San Vito. Nergens bleek zo. Gezien we nog geen wateraansluiting hebben, is dat wel een probleem voor ons. Die vrouw, Doña Luz (ze is trouwens een echt licht), stelde voor om de dag erop naar haar huis te gaan om daar onze was te doen. Zo gezegd zo gedaan en meteen kregen we de hele familie gepresenteerd, tot overgrootmoeder toe die heerlijke tortillas maakt, en moesten we mee aanschuiven aan tafel.
De buren ook, zo vriendelijk. We mogen er soms gaan douchen en als het hard regent, zoals de voorbije dagen, kunnen we bij hen blijven slapen, gezien onze woonst zo goed als onder water en slijk staat dan. Het is wel een grappige familie. Zij is 27, een kop groter en twee keer zo breed dan haar man, klaagt over zijn janettekapsel en is een simpele flapuit met het hart op de juiste plaats. Hij is tegen de 40, klein en tenger, geleerde dokter in microbiologie en pietjeprecies (ah ja, daarom ligt zijn haar ook altijd zo netjes) zegt niet veel maar maakt wel doordachte grapjes. Kortom, twee uiteinden met in het midden hun schattig dochtertje Fio en supersympathieke hond Jijo (foto-zo willen we er ook wel eentje). Tussen hun huis en het onze (dat er nog niet staat) lopen een tiental koeien en ligt een 300tal meter landbouwgrond. Landelijk karakter terwijl we toch op slechts 5 km van San Vito wonen.
Zo hebben we echt al verschillende goedhartige zielen ontmoet. Blijkbaar staat deze streek daar ook voor bekend. Iedereen praat met iedereen. Zelfs een andere buur, Alberto(ooo!), die zo verkouden was dat het snot tot op zijn schoenen droop, is ons uit de nood komen helpen toen onze auto niet meer wou starten. Para servirles, zo zeggen ze hier dan steeds opnieuw: tot uw dienst, daarvoor zijn we hier, om elkaar te helpen. Tout court (zonder overenthousiast te willen overkomen): fantastische omgeving zo lijkt ons. Pepe heeft ook al een kerel ontmoet in de fruitafdeling van de supermarkt die gepassioneerd is door muziek en met een groepje wil starten. Pepe zijn oogjes blonken! Ook dat komt goed!
Een paar dagen geleden hebben we kennis gemaakt met een welgekende bouwvakker uit deze streek. Een man van weinig woorden maar hopelijk met veel inzicht. Plan is om met hem de bouw binnen enkele weekjes te starten, samen met nog een man of twee.
Gisteren hebben we voor het eerst iemand in dienst genomen. Een ´pion´ zoals ze hier zeggen. Hij komt helpen het terrein te bewerken, gras te maaien met zijn machette. Afspraak was om 7u, maar om 6u30 floot hij ons al uit de tent. Amai, dat is zeker geen ticotime! Die man werkt als een paard! Hij heeft ons ook nog geholpen ons toilet te maken.
Stilaan krijgt alles meer vorm. De werkdagen zijn kort, van 7u tot ´s middags, omdat het zo hard begint te gieten rond de middag en niet ophoudt tot het donker is (en dat is elke dag om 18u). Maar de avonden zijn kort, gezien we om 20u al knock-out in de tent liggen.
Deze foto hebben we eergisteren genomen, gezellig droog avondje met candleligth, tevreden met het resultaat van ons ´nestje´:
Zoals je kan zien misschien, nog goed in vorm allebei. Een foto ´s morgens zou heel anders ogen. Dan lijken we net twee oudjes, stokstijf, alles doet pijn, tot de laatste rib toe, de handen kunnen we niet dichtknijpen, en meer van dat ouwewijvegezaag :). Aiaiai abuelitos... Dat is dus andere koek dan (over koek gesproken, tegen de ochtend is echt alles opgegeten door de beestjes, zelfs onze flesjes melk worden nauwkeurig stukgebeten om ons zonder ontbijt te laten, de geniepigaards). Maar gelukkig schijnt de zon iedere morgen en warmt ze met haar stralen al snel onze spieren op en doen de vogeltjes met hun schitterend gezang onze honger stillen tot de rijst gekookt is... tot gauw met meer nieuws!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten