Er is weeral een weekje voorbijgeflitst. De tijd lijkt ook hier even snel te gaan als in het drukke België. William de ´pion´ is ons de hele week komen helpen om het terrein proper te maken. Op een dag riep hij ons in alle staten: hij had een giftige slang gevonden. Pepe had hem gevraagd geen slangen door te hakken met zijn machette, tenzij ze giftig zijn. Gezien de terciopelo één van de meest giftige van Costa Rica is, lag deze al gauw onthoofd op de grond en danste de staart verder in het rond. Brrr, wat een beest, zeker 1 meter lang! Gelukkig was dat aan het andere eind van ons stuk grond, dus tamelijk ver van onze tent. Als deze slang je bijt en je bent niet binnen het half uur in het hospitaal, dan moet het stuk been geamputeerd worden. Om je maar een idee te geven hoe giftig deze slang is...
Soit, dat hebben we weer overleefd, oef. Elke dag geraken we een beetje meer georganiseerd in dit nieuwe leven. Etenswaren kunnen we nog steeds moeilijk bewaren, want we hebben nog steeds geen elektriciteit, maar wat de melk betreft, hebben we een andere oplossing gevonden:
de melk rechtstreeks van de koe tappen! Onze buren hebben koeien die elke dag gemolken moeten worden. Zo heb ik ondertussen geleerd hoe dat moet. Het is niet zomaar een beetje in die uier knijpen zo blijkt. Maar het is de spierenmarteling waard want het smaakt best wel lekker. En dat met een kopje koffie ´s morgens, op de typische Senseo manier van hier:
Eergisteren zijn de bouwvakkers nog eens komen kijken om hoe en wat verder te bespreken. Deze keer werd er toch meer gepraat en overlegd en zijn ze vertrokken met een goed idee van de planning. Als alles goed gaat, zou de bouw binnen een paar weken van start gaan.
We zijn verschillende houtzagerijen gaan bezoeken in de buurt om prijs/kwaliteit te vergelijken. We hebben een pak hout nodig om ons huis te bouwen, dus moet dat een tweetal weken voor de bouw besteld worden. Dat komt wel in de sjakosch. We hebben geleerd om niets te overhaasten, want elke dag leer je hier iets bij en leer je iemand nieuw kennen. Slowly slowly krijg je tips van her en der, begin je de juiste contacten te leggen en heb je al gauw door wie je in ´t zak wil zetten. We moeten steeds alert blijven. Vooral met mijn ´gringo´uiterlijk (tja, met blonde haren en sproeten kan dat moeilijk anders) denken de verkopers dat we veel poen hebben om van te snoepen. Was dat maar waar! Dus soms gaat Tico Pepito alleen om prijzen te vragen.
Maar het blijkt dat we al een bekend koppel zijn in de omgeving, oei oei. Op een verjaardagsfeestje van Icdania en José, een koppel vrienden wiens dochtertje 3 jaar werd (zie foto), vroeg iemand hoe het was om in een tent zonder electriciteit te leven.
Toen we vroegen hoe ze dat wist, was dat niet van Icdania (met gele t-shirt op de foto) zoals we verwacht hadden, maar van één of andere buschauffeur uit de streek! Hier weet iedereen alles van iedereen dus, Dios mio... Opdat de mensen toch niet zouden denken dat we als een koppel wilden leven, hebben we Doña Luz (die zo vriendelijk is om onze was voorlopig te doen) en haar familie eens meegenomen om te zien waar we wonen. De mensen hier vinden deze manier van leven blijkbaar moeilijk voor te stellen. Gezien zij geen auto hebben, vonden ze het een hele uitstap, hoewel het nog geen 10min rijden is van bij hun thuis! Grappig en ook schattig.
We nodigen jullie volgende keer ook eens uit om in ons
huisje op bezoek te komen... in de hoop dat er in België toch ook geen Tarzan-en-Jane-in-the-woods geruchten ontstaan J.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten